Weblog - Digitaal kijken

Je raakt de tel kwijt; wie had ’m eigenlijk als eerste? Als ik me goed herinner Land Rover met de Evoque. Je begreep de logica achter de uitvinding meteen. Door de steeds lagere of achter hoofdsteunen verstopte achterruiten van met name crossovers zag je in normale binnenspiegels steeds minder tot geen hol. Dus was de camera een uitkomst. Die had achterop tenminste onbelemmerd uitzicht. En meteen een mooi stukje innovatie, want daar draait het toch om in de automotive.

Zo moeten we met alweer een stukje dubieuze digitalisering leren leven. Want autofabrikanten zijn lemmingen. Is er één schaap over de dam, dan gaan ze allemaal. De cameraspiegel is in opmars. De laatste tijd kwam ik hem tegen in uiteenlopende types als de Honda E en de elektrische Renault Megane e-tech.

Bijna zou je zeggen: man, tel je zegeningen. De achterruit van de Megane is weinig meer dan een brievenbus, terwijl de digitale beelden in de spiegel een verheugend panoramisch uitzicht geven op de wereld achter je. Daar kan zelfs in een auto met veel beter uitzicht geen normale spiegel tegenop. Misschien is dat zo.

Er is één maar en dat is focus. Het oog kan slecht overweg met de switch van de realiteit naar het camerabeeld. Om scherp te stellen moet ik eerst door een mist van optische verwarring heen, die soms gepaard gaat met een lichte duizeling. Steeds als je je blik voorafgaand aan een inhaalactie plichtsgetrouw naar rechts laat schieten is er dat moment van dubbelzien door de versmelting van de analoge reflecties in het glas met digitale beelden. Ik vind het zeker in de stad, waar je oog voortdurend in en uit zoomt, een onprettige gewaarwording, en ik durf geen staat te maken op de veiligheid. Ik zie er ongelukken van komen.

Elke medaille heeft twee kanten. Ik herinner me de digitale buitenspiegel, de voorloper van deze trend. Die heeft weer niet echt school gemaakt. Zelf was ik er nooit enthousiast over. In de VW XL1 en de Audi e-tron vond ik het geen pretje. Maar het kan dus wel goed. In de Honda E functioneren de achteruitkijkmonitors links en rechts op het dashboard juist perfect, misschien omdat de afstand tot het oog net iets groter is. Ik vind ze zelfs fijn. Nou moe, daar gaan je principes.

De digitale buitenspiegel van de Volkswagen XL1.

Maar nog fijner blijft echt uitzicht. In de 850 en i3 is het elke keer weer een openbaring wat ik met een simpele blik over mijn linker- of rechterschouder van de buitenwereld zie, namelijk bijna alles. Het gevoel van rust en veiligheid dat direct zintuiglijk contact met de omgeving met zich meebrengt, is een zegen.

Honda laat je de keus. Met de normaal voor de dag-/nachtstand bestemde tuimelaar zet je de binnenspiegel om van digitaal naar analoog en andersom. Dan merk ik dat ik toch het ouderwetse kijken prefereer. Het is geen reactionaire onwil, het rijdt gewoon prettiger. Het liefst heb ik een auto die zo’n ding niet nodig heeft. En als fabrikant zou ik de keus tussen analoog en digitaal altijd laten bepalen door de vraag naar de toegevoegde waarde; heeft het zin of niet? Maar zo werkt het natuurlijk niet in de arena van de innovatie. Waar Land Rover de leiding neemt wil natuurlijk niemand achterblijven. Mode is mode.