Weblog – De magie van Ferrari

Ferrari is alleen wel Ferrari, dus toen afgelopen week de speelfilm ‘Ferrari’ uitkwam, heb ik €15,50 stukgegooid en een bioscoopkaartje gekocht. Het was de middagvoorstelling in Hoofddorp, dus lekker rustig. Toen het licht uitging, waren er drie bezoekers en daar kwamen er nog twee bij tijdens de reclame vooraf. 

Opportunistisch

Enzo Ferrari was geen mietje, volgens iedereen die met hem te maken had. Vooral als je voor hem moest werken of racen, had je het zwaar. Hij sprak mensen keihard aan waar iedereen bij was als zij volgens hem onder de maat presteerden. Hij hield ook vast aan zijn doelen, ten koste van alles. Legendarisch is het verhaal dat de oude baas al een vervanger/opvolger polste op het moment dat zijn coureur Niki Lauda zwaar verbrand per helikopter onderweg was naar de intensive care na zijn horrorcrash tijdens de Formule 1 Grand Prix van Duitsland op de Nürburgring in 1976. In de film 'Ferrari', die verder teruggaat in de tijd (de periode rond de Mille Miglia van 1957), zien we dat opportunistische terug als een coureur tijdens testritten verongelukt en de Commendatore een nieuwe aankomende ster al vastlegt terwijl het verse slachtoffer nog niet eens is afgekoeld…

Behoorlijk overspannen

Enzo was ook zeer gesteld op vrouwen. Hij kleedde ze uit met zijn ogen en bracht vervolgens zijn gedachten daarbij veelvuldig in de praktijk. Dat leverde een onwettige zoon op (Piero) en dat speelt in de film een behoorlijke rol, net als het gemis van zijn overleden wettige zoon Dino. Dat levert veel emoties en ruzie op tussen Enzo en zijn officiële vrouw. Die wordt gespeeld door een behoorlijk overspannen Penélope Cruz, waardoor je beter snapt dat Enzo elders wat vertier ging zoeken. Ook Adam Driver als Enzo vind ik niet heel sterk, ondanks zijn veelbelovende achternaam. Hij doet in de film autoritair en speelt voor God in het traditionele naoorlogse Italië, maar het komt niet heel geloofwaardig over. Dat Engels met een Italiaanse twist helpt daarbij niet. 

Prachtige mix

Het relatiegedeelte speelt een behoorlijk grote rol in de film (misschien zaten er daarom ook twee vrouwen in de bioscoopzaal). Daar moet je doorheen om schitterende beelden van racende monoposto’s uit die tijd te zien en die op een verschrikkelijke manier te zien crashen. Toch snap ik de makers van de speelfilm 'Ferrari' wel. Het boeiende, spraakmakende privéleven van Enzo Ferrari in combinatie met het drama en gevaar van autoracen van die tijd is een prachtige mix, met stoere ijzervreters van coureurs die met hart en ziel hun leven waagden. Wat mij betreft laten de hoofdrolspelers het echter liggen in deze film: te weinig overtuiging. 'Rush' (2013, over het Formule 1-seizoen 1976 en de strijd tussen James Hunt en Niki Lauda) en ‘Le Mans 66’ (2019, ook genaamd ‘Ford versus Ferrari’ met Matt Damon als Carroll Shelby) vond ik allebei beter. 

Wel kijken

Toch moet je hem wel zien als je autoliefhebber bent, want automannen als Enzo Ferrari worden niet meer gemaakt. Iemand die uitspreekt  "Anderen racen om straatauto’s te kunnen verkopen, wij verkopen straatauto’s om te kunnen racen" en dat ook waarmaakt, verdient een film én een publiek. Dat die quote ook al in de film ‘Le Mans 66' oppopte, is niet erg.