Weblog Bas - Over het recht op cadeautjes

Iedereen kwaad natuurlijk. Zelfs de keurige ANWB is not amused. ‘Van stimuleren naar bestraffen in een paar jaar tijd’, kopt het persbericht van de bond vol bezorgde woorden over de ontmoediging van elektrisch rijden. Daar moet ik toch een beetje om lachen. EV-rijders zijn met bijtellingvoordelen, aankoopsubsidies respectievelijk hun bpm- en wegenbelastingvrije status jaren ongelooflijk door de staat gematst. Dat moest eens ophouden. Het was asociaal dat modale belastingbetalers meebetaalden aan auto’s die ze zelf niet konden kopen. Terwijl de particulier met drie keer modaal en een goedgevulde spaarpot bij aanschaf van zijn nieuwe stekkerbak een modaal maandsalaris cadeau kreeg van de staat, betaalden de economische achterblijvers bij de pomp het volle pond voor oude autootjes die ze door geldgebrek niet konden inruilen. Ik vond het niet kunnen.

Tegen die achtergrond staat het woord ‘ontmoedigen’ voor een wat aanmatigende verontwaardiging over het principe van verdelende rechtvaardigheid. Het is Sinterklaas verwijten dat zijn cadeautjes op zijn. De bal ligt in de energietransitie mede bij de consument die ook zelf zijn verantwoordelijkheid zou moeten nemen. Ik rijd elektrisch omdat ik iets wil bijdragen aan de energietransitie. Ik heb me bij de aanschaf van mijn tweede EV daarom niet laten weerhouden door het fiscale zwaard van Damocles. De aankoopsubsidie had ik uit sociale overwegingen geweigerd als ik ervoor in aanmerking was gekomen, al heb ik door mijn mrb-voordeel de afgelopen drie jaar uiteraard riant geprofiteerd van de stimuleringsgolf. Ook daarom vind ik het niet meer dan rechtvaardig dat ik straks wel moet bijdragen waar anderen dat ook doen. In de beginjaren kon je de privileges van EV-rijders nog verdedigen met de offers die ze door een beperkt bereik, lange laadtijden en een nog deplorabel laadnetwerk moesten brengen om van A naar B te komen. Die argumenten hebben echt hun geldigheid verloren. Stekkeren is logistiek net zo laagdrempelig als rijden op benzine. Wie zich de investering kan veroorloven moet nu zelf maar stappen zetten, denk ik dan. Ik vind dat iedereen die door het wegvallen van fiscale voordelen van elektrisch rijden afziet nog eens twee keer na moet denken. Je krijgt ook zonder overheidsdouceurtjes nog voldoende voor je forse investering terug. Veel lagere onderhoudskosten. Die ongelooflijke rust aan boord. Een schoon geweten.

Met de betaalbaarheid van elektrisch rijden gaat het trouwens hard de goede kant op. De budgetstekkeraars voor 25 mille zijn onderweg en de tweedehandsmarkt voor elektrische auto’s begint serieuze vormen aan te nemen. Voor tussen de twintig en vijfentwintig mille koop je inmiddels een verse middenklasser als een dealeronderhouden Volkswagen ID3.

Ik ken de angst voor batterijdegeneratie, maar een eventueel verlies van batterijcapaciteit wordt royaal opgevangen door de dichtheid van het laadnetwerk en de hoge laadsnelheden. En waar hebben we het over? In de jaren zestig mocht je blij zijn als je benzinemotor honderdduizend kilometer draaide. Nu neemt een collega zijn Kia EV6 na 180.000 probleemvrije kilometers dankbaar van de leasemaatschappij over. De techniek is kerngezond en het bereik van zijn Kia ligt nog steeds boven de 400 kilometer per lading, best aardig voor zo’n grote auto met zo’n kleine accu. Er is maar één probleem; de consument die voor een dubbeltje op de eerste rang wil zitten. Verander die mindset. Je investeert in de toekomst. De kost gaat voor de baat uit. Die 25 procent gewichtscorrectie is aanvaardbaar. Al zou ik hem redelijkheidshalve handhaven zolang accu’s niet structureel lichter worden, want aan het gewichtsprobleem van batterijpakketten kan de koper echt niets doen.