Weblog Bas - Mijn auto van het jaar

Ga je daten, doe het met deze. Vrouwen smelten in die auto. O wat leuk, die gele deurpanelen en dat gele dashboard. Voor het mooi had hij nog ronde koplampen moeten hebben, zegt er een. Kon niet, denk ik. Aan het ID-merkgezicht valt niet te tornen. Maar ook met die schele ogen staat zijn vreedzaam hoekige verschijning als een huis. Eindelijk een crossover er niet uitziet als een Marvel-krijger. En ondanks wat praktische beperkingen – geen derde zitrij - is het een begerenswaardige auto.

Maar wat is zijn bijdrage aan de vooruitgang, of aan het nut van het algemeen? De transportversie heeft natuurlijk zin. Van de personenbus is de toegevoegde waarde marginaal, hoe prijzenswaardig ook zijn rol als vreugdestichter en verbinder. Mijn testauto kost 75. Een gezin is even goed af met een ID4 van vijftig. Welke auto’s doorstaan een strenge relevantietest dan wel? De Buzz is een van de vijftig nieuwe modellen die ik afgelopen jaar mocht rijden. Welke voegde echt iets toe in termen van ruimte, architectonisch intellect, energieverbruik en innovatie, in de som van zijn eigenschappen?

Voor de beantwoording van die vraag zul je eerst je liefhebbersemoties moeten uitschakelen. Anders ga je kapot aan de innerlijke strijd tussen verstand en gevoel. Zinlozer dan de SL 63 AMG, de Porsche Cayman GT4 RS of 911 GT3 Touring werd het voor deze tester dit jaar niet, terwijl ik dierlijk genoot van elke kilometer. Maar wat je zoekt is de auto die je overrompelt met zijn onverwachte genialiteit.

Dan wordt de spoeling dun, als ik mijn testlijst chronologisch afloop. Mijn eerste auto van het jaar was de geweldige Mercedes EQS, die met zijn gewaagde streamlinerdesign de aerodynamica eindelijk de plaats geeft die de elektrische techniek verdient, maar qua energieverbruik geen nieuwe normen stelt – want op dat punt loopt Tesla nog altijd voorop. Ook de Skoda Fabia, de Cupra Born, de Volvo C40, de Toyota Yaris Cross, de Citroën C5 X of de Opel Grandland onthulden onder de streep geen nieuwe vergezichten, hoewel ik in geen van alle heb geleden.

De verbluffend comfortabele, overheerlijke Range Rover is in zijn genre weliswaar het summum van genot, the proof of the pudding in historisch perspectief wordt over pas twee jaar de elektrische. De Kia Niro EV vond ik fantastisch, maar dat ben je intussen gewend van de Koreanen. Hoe blij ik ook werd van de charmant simpele Dacia Jogger, een enorme bak pretentieloze ruimte voor zo’n €23.000, de innovatieprijs verdient hij niet.

De echte verrassingen kwamen toch weer van de Chinezen. Aan de BYD Atto 3 is misschien niets uitzonderlijk, zijn gemiddelde niveau is voor de concurrentie verontrustend hoog. Op de malle speelgoedsnaren in de deuren na, tevens hekwerk voor je troep in de portiervakken, is niets houtje-touwtje aan die auto. De Nio ET7 was een nog indrukwekkender bewijs van de Chinese ambities. Hij is fantastisch comfortabel en op hoog peil afgewerkt, technisch leek hij bij de eerste kennismaking foutloos, en dat ooit mislukte batterijwisselsysteem van Better Place zou bij Nio weleens op zijn plaats kunnen gaan vallen.

Zo blijven er volgens de strengste maatstaven van die vijftig auto’s maar twee over. De ET7, plus mijn Japanse favoriet van het jaar. Het is geen supercar, geen fancy cross-over, geen guitige bus. Hij is niet eens volledig elektrisch, maar in zijn uitgekookte mix van goede eigenschappen en zijn intelligente hybride techniek met de hoofdrol voor de elektromotor de verrassendste nieuwkomer die ik reed. Snel, comfortabel, spatzuinig, aantrekkelijk, bescheiden en niet eens onbetaalbaar als je weet hoe de prijzen voor elektrisch rijden momenteel de pan uitrijzen.

Mijn persoonlijke Auto van het Jaar is de nieuwe Honda Civic. Was ik deze maand op zoek naar een nieuwe auto per ongeluk een Honda-dealer binnengelopen, dan had ik er nu een gehad. God, wat rijdt dat ding lekker.