Weblog Bas - KGGGGGGGHHHHHHHH

Tot mijn vreugde kan ik zeggen dat de voorzorgsmaatregelen werken. Testauto’s lever ik zonder een krasje en schaafje in. Soms is het kielekiele. Die 911 laatst! Ik moest ermee naar Stuttgart. Ik ken de stad, maar die is groot en je weet nooit wat je daar aantreft op plekken die je nog niet kende. Is de ingang van de parkeergarage breed genoeg? Zitten er geen moeilijke bochten in met hoge betonranden? Kan ik bij het inrijden bij de ticketknop zonder de lage deur tegen een muur te laten knallen? Voor alle zekerheid check ik op internet foto’s en reviews. Desnoods raadpleeg ik Google Maps. De garage gaf weinig geheimen prijs. De foto’s gaven geen antwoord op de brandendste vragen. Ik ging er maar van uit dat Porsche de situatie had gecontroleerd. Het zijn Duitsers, dacht ik. Die sturen verkenners, het komt goed.

Inderdaad leek het mee te vallen. De afdaling naar de kelder was ruim bemeten, het parkeervak groot genoeg. Toen ik een dag later weer naar buiten moest lagen de kaarten anders. De beklimming van -2 naar -1 en van -1 naar de vrijheid vergde twee lastige 90 graden-bochten binnen de smalle marges van betonnen geleidingswandjes. Achter mij wilden een BMW 4-serie en een Volvo XC90 er ook vandoor. Ik werd nerveus. Ik dacht: ik kan stoer doen en de gok wagen, ik kan ook alles geven om die wielen en de spoilers heel te houden. Dit is geen Polo’tje, dit monster kost een rijtjeshuis in Delfzijl, 240k. Dan maar vernederd. Dus ik stapte uit en legde mijn volgers tweemaal uit dat de auto niet van mij was, en dat ik er uit veiligheidsoverwegingen de tijd voor wilde nemen. Hun wellevende reacties verrasten me, tot ik hun wielmaten aanschouwde. Dit waren lotgenoten. Dat gaf moed, en daarom ging het goed. Na twee keer steken tot ik de doorgangen in een vrijwel rechte lijn kon aanvliegen – gelukkig waren voor de noodzakelijke manoeuvreerruimte net op de juiste posities de parkeervakken vrij - kwam ik twee keer ongeschonden uit de strijd. Groot was mijn opluchting. De Porsche bleef concours.

Maar toen. Twee weken later moest ik met een nog veel grotere, langere en bredere SUV naar Vlaanderen. Ik had mijn huiswerk gedaan. De Google-resultaten waren bemoedigend geweest. Buiten de stad wachtten veilige bovengrondse parkeerplekken op loopafstand van mijn bestemming. Dat concept ging het worden. Helaas kreeg ik het onderweg aan de stok met de laadkabel van de snellader. Ontkoppelen lukte niet meer. Na tien minuten emmeren belde ik de importeur, die me snel uit de brand hielp. Maar toen stond mijn nauwkeurig berekende reisschema onder druk. Ik dreigde te laat te komen. Dan in godsnaam maar die parkeergarage om de hoek bij de mijnheer met wie ik had afgesproken. Die had ik gecheckt. Vrij recent gegraven, in de reviews geen jammerklachten van X5- of Model S-rijders. Ik moest niet zo pietluttig zijn. Wat kon er fout gaan?

Dat zag ik toen ik was afgedaald naar de slagbomen. Ik zag een smalle inrit elleboogvormig om de hoek verdwijnen, met kneiterhard beton aan beide kanten. Er was geen weg terug. Omkeren hing niet. Gelukkig had ik camera’s, die angstaanjagend piepend code rood communiceerden. Het Chinese meesterstuk bleek te lang en breed. Die 22-inch wielen reikten van het wegdek tot je middel. De voorwielen overleefden de martelgang, maar tergend langzaam hoorde ik rechts achter het geluid van een schavende band de opmaat spelen voor een deerniswekkend KGGGGGGGGGGGGHHHHHHHHH.

Ik heb luid gevloekt. Voordat mijn ego terug is op het oude peil zijn we een jaar verder.