Weblog Bas - Infotainmentallergie

Ik zeg het met enige voorzichtigheid. Als testrijder ben je door oververzadiging iets te snel geneigd over onwennige menustructuren te gaan mekkeren. Het kan vermoeiend zijn elke week een nieuwe bedieningsarchitectuur onder de knie te moeten krijgen waaraan de kopers van die auto’s gewoon wennen. Merken als BMW hebben de neiging per model het infotainmentwiel opnieuw te willen uitvinden. Maar omdat ik nu zelf een nieuwe BMW-achtige Mini met zo’n bord vol aandachtvragende iconen rijd, merk ik ook als gebruiker waar mijn grenzen liggen en hoe snel ze bereikt worden.

De onpraktisch ronde Mini-schotel met apps voor te veel nodeloze of haast nooit gebruikte functies is gekmakend overladen. Ga eens weg met je Mini Connected Store en Persoonlijke Assistent, je Mini ID en je Assisted View. Help nou gewoon. Waar vond ik ook alweer het gemiddelde verbruik? Hoe kon ik het maximale laadniveau ook alweer instellen? Hoe schakel ik die snelheidswaarschuwing ook alweer uit? Hoe kan ik die door een softwarestoring naar de verkeerde tijd gesprongen klok fiksen? Onder instellingen vind ik alleen tijdzones, maar nergens een mogelijkheid de tijd handmatig in te stellen. Het menu kan te veel, het wil te veel, het helpt te weinig. En maar swipen om de weg naar de gewenste functionaliteit te vinden. Een labyrint is overzichtelijker. Weg ermee.

Dus doe ik wat iedereen doet. Alle hoop opgeven en de weg van de minste weerstand volgen: Voorheen Android Auto, na mijn laatste telefoonwissel Apple CarPlay koppelen en klaar. Dan heb ik alles wat ik echt gebruik in een vertrouwde layout op het scherm. Navigatie, bellen, audio, en meteen de juiste tijd. De rest negeer ik. Genoeg is genoeg. Soms mis ik het naar de maatstaven van 2025 primitieve infotainment van mijn BMW i3. Dat iDrive was zonder die verdomde en vaak overvolle touchscreens een perfect systeem, door de geniale draai-drukscroller veel veiliger bovendien dan die onderweg vaak levensgevaarlijke aanraakschermen. Soms wil ik echt dat kleine mooie BMW’tje terug. Meer had je niet nodig.

Dus elke keer als een persbericht met roffelende grote woorden weer een volgende vracht nieuwe entertainment- en assistentiefuncties over me uitkiepert vraag ik me af of fabrikanten wel beseffen wat ze doen. Lopen ze niet keihard achter de feiten aan? Hebben ze de consument niet murw gebeukt met een systematisch overaanbod op de schermen? Heeft het publiek met die simpele spiegelsystemen van Android en Apple niet allang het ei van Columbus omarmd en is dat niet een keiharde maar duidelijke boodschap voor de fabrikanten? Enige reden om nu nog de fabrieksnavigatie van je auto te gebruiken is de laadplanning voor EV’s. Daarvan erken ik als gebruiker uiteraard wèl nederig de toegevoegde waarde. Want natuurlijk is het praktisch om te weten waar en hoe lang je moet laden om de reis zo vlot en efficiënt mogelijk af te leggen. Maar hoe vaak rijd je zo ver dat je die hulp nodig hebt? Precies. De meeste stekkerauto’s tijden vijf dagen per week op de klok woon-werk en die ene lange weekendtrip naar oma redt je VW makkelijk op één lading.

Welk dapper merk trapt op de rem door de klok een beetje terug te draaien in plaats van met nutteloze innovaties het digitale vaarwater nog troebeler te maken? Het antwoord weet je al: niet één. Fabrikanten zijn fabrikanten, ze willen vooroplopen, en mensen zijn mensen, die willen tegen beter weten in full-options. Maar systematische reductie zou een enorme stap in de goede, veilige, rustgevende richting zijn. Het overzicht moet terug. De wildgroei van infotainmentmogelijkheden spiegelt de destructieve paradox van assistentiesystemen: er gaan miljarden down the drain voor innovaties die iedereen verplicht door de strot worden geduwd en door hun hoge irritatiegraad vervolgens door iedereen worden uitgeschakeld. De logica en menselijke maat zijn compleet zoek.