Weblog Bas - Foute dashboards

Een: je bent er, hoewel niet bij alle auto’s in dezelfde mate, bedieningstechnisch van afhankelijk. Voor het instellen van de airco, het invoeren van een bestemming of het zoeken naar muziek. Kan steeds vaker en makkelijker met spraakbediening, maar die leidt even hard af. Dus je moet zeker voor niet-dagelijkse handelingen blijven kijken om te zien of je op die enorme matrixborden nog de juiste iconen weet te raken. Is het niet bizar? Terwijl iedere smartphonegebruiker kiest voor de simpele, vertrouwde layout van Apple CarPlay of Android Auto, tuigen fabrikanten nog altijd omslachtige menustructuren op voor functies die je telefoon veel overzichtelijker uitrolt.

Twee, en daar zou het eens wat vaker over mogen gaan: je kijkt er permanent tegenaan. Dat is in veel auto’s geen genoegen. Die plompe borden zijn vaak niet om aan te zien. En dan wordt, als je je ogen noodgedwongen van de weg naar het display laat glijden, de afgewende blik meteen bestraft met akoestische reprimandes van de digitale kampbewaker die voor een optimale Euro NCAP-score van je auto controleert of je geconcentreerd genoeg bent om te rijden. Dus je moet kijken, maar je mag niet kijken. Je auto is schizofreen geworden. Hel.

Ik weet, Tesla is begonnen. Elon heeft zijn bedieningsarchitectuur beter op orde dan de meeste trendvolgers, en het is niet zijn schuld dat mensen liever na-apen dan zelf iets te verzinnen. Maar de fatale trend die hij met die grote schermen initieerde moet gestuit worden. Het kan zoveel beter en discreter.

De Porsche Taycan toont hoe het ook kan als je het digitaliseren niet kunt laten. Naast het elegante digitale meterhuis met de overzichtelijkheid van een traditionele Porsche-klokkenwinkel heb je een prachtig geïntegreerd beeldscherm voor de multimedia en op de middentunnel een perfect bereikbaar touch-kwadrant voor de bediening. Ik haat touchscreens, maar hier kan een mens weinig op tegen hebben. Oogt mooi, werkt prima, straalt de rust uit die je goed kunt gebruiken in een auto met piekvermogens tot boven de 1.000 pk. De schermen zitten alleen waar vroeger al een dashboard zat, en wat maakt dat een opgeruimde indruk.

Gelukkig zijn meer merken, althans esthetisch, op de goede weg. De brede, slanke MBUX-unit in de Mercedes A-klasse is voorbeeldig. Monumentaal en toch niet overheersend, overzichtelijke menustructuur, hoge beeldkwaliteit. Het Curved Display van BMW is misschien iets te groot en aan de bedieningsvriendelijkheid mag gesleuteld worden, het ziet er heel goed uit. Het is alleen het halve werk. Het scherm moet kleiner en de aansturing moet naar de analoge sfeer terug. Juist, met knoppen.

Voor de beste oplossing moet je ook bij steeds meer BMW’s terug in de tijd; iDrive-achtige controller op de middentunnel, fysieke schakelaars voor de hoofdmenu’s eromheen, géén touchscreen. Ik heb het in mijn multimediaal alweer verouderde i3 en het blijft top. Met Audi’s technisch vergelijkbare oude MMI-systeem kon je lezen en schrijven. En er is niets beters voor in de plaats gekomen. Integendeel. Wat ik nu veertig tot vijftig keer per jaar in testauto’s aan ondoordringbare systemen voor de kiezen krijg is soms gekmakend.