Weblog Bas - En nu met keurmerk van Sandy Munro

Munro sloopt nieuwe modellen, legt elke bout en schroef op de snijtafel, keert van las- tot carrosserienaden het product binnenstebuiten en trekt conclusies waarvan de fabrikant iets kan leren. Er wordt dan ook naar hem geluisterd. Zijn scherpe oordeel over de Tesla Model 3 in 2018 was een les voor Elon Musk, die op Munro Live in gesprek met zijn belager zo verstandig was om toe te geven dat Munro’s diagnose accuraat was. En Musks boetvaardigheid toont aan hoe groot zijn invloed is. In zijn witte laboratoriumjas is Sandy de consumentenwaakhond die je nodig hebt, hard maar fair en sympathiek, dodelijk goed geïnformeerd.

De recente i3-uitzending, met een duur van ruim veertig minuten haast een documentaire, viert het tienjarig jubileum van de auto - die in de VS blijkbaar een jaar later kwam dan bij ons, vandaar. De eigenaar van het witte stekker-BMW’tje, Munro’s werknemer Paul Lester, is dik tevreden over zijn i3 REX met range extender, al maakt dat generatorblokje wel een teringherrie. Geweldige forensenauto, goed uitzicht, prima stoelen, it’s perfect.

En kijk nou, de genadeloze Munro bevestigt het volmondig. Die herinnert zich nog als de dag van gisteren hoe zijn bedrijf bij de demontage van de kleine Duitser van de ene verbazing in de andere viel. Zijn vakmensen konden maar één conclusie trekken; geniaal apparaat. Munro vindt de i3 een monsterlijke, maar perfect geconstrueerde en nog steeds extreem geavanceerde auto. “In alle eerlijkheid was hij zijn tijd zo ver vooruit dat dit ding met een iets andere stijl in the lead zou zijn geweest toen nog niemand wist hoe je Tesla spelde.”

Wow! Een tien met een griffel voor mijn stekkerdwerg, van niemand minder dan Sandy Munro. Ik gloei. En hij is nog lang niet klaar met me. Vervolgens gidst hij me met zijn team langs alle technische hoogtepunten onder de huid. Bij de i3 spendeerde Munro meer dan twee miljoen dollar om zijn geheimen te ontrafelen. De afwerking, de slimme constructie van het batterijpakket, het raffinement van het koelsysteem, de lijm- en lastechnieken, de ongehoorde stijfheid van de carbon passagierskooi, de baanbrekende constructie van de motor –hij slaat niets over. Munro werd naar eigen zeggen omvergeblazen door de bouwkwaliteit van de i3. Alle carrosserienaden lopen precies gelijk, zegt hij, zoiets zagen ze nooit eerder. “En hij is nog steeds zijn tijd vooruit.”

Nu ben ik nog trotser, al vindt de oude snor mijn dwergje geen gezicht. Zijn werknemer Lester gelukkig wel: “Ik houd van uniek ogende auto’s.”

Ik ook. Ik houd van tegendraads. Maar het publiek dus niet of althans vrij selectief. Dat laat veel witte raven staan. Daarom kreeg mijn unieke BMW na toch nog 250.000 exemplaren geen opvolger. Eigenaar Lester suggereert dat de i3 beter had verkocht als hij meer op een normale BMW had geleken. Dat vraag ik me af, want dan nog was het een EV met een beperkte actieradius geweest, en in de geschiedenis zagen we wel degelijk briljante eigenheimers toch succesverhalen worden. Noem mij één Prius, de nieuwste uitgezonderd, die een schoonheid was. En was de Eend zo mooi?

Maar inderdaad; te vaak leken auto’s met een eigen smoel hun eigen graf te graven. Iedereen lachte om de geniaal ruime maar bizarre SsangYong Rodius of de door mij geliefde en briljant ontworpen Fiat Multipla. Om mijn genegenheid voor auto’s als de voorlaatste Prius of Toyota’s ForTwo-tegenhanger IQ werd ik in autokringen weggehoond. En als mijn Audi A2, een dotje om te zien, voor de zoveelste keer als een Quasimodo werd weggezet, vroeg ik me soms echt af of er iets vreselijks met me mankeerde.

Ook daarom is de pauselijke zegen van Sandy Munro meer dan troost. Ik ervaar de erkenning van mijn auto als verdiende revanche. Ik zeur soms over de harde voorstoelen van de i3. Maar ik weet hoe moeilijk het zou zijn dit uitzonderlijke, grandioos rijdende voertuigje los te laten. Alles aan dat kleine apparaat is tot in detail doordacht en van de hoogste kwaliteit. Van zulke auto’s heb je maar te accepteren hoe ze ogen. De vorm is de functie. Wie het bijzondere zoekt, moet grenzen verleggen. Soms hoor ik me in mijn BMW’tje hardop zeggen: “Wat ben je geniaal, wat ben je geniaal.” En nu met keurmerk van Sandy Munro. Lach maar. Wat een topjaar.