Waterstof

Ok, waterstof. Er wordt al zo lang mee getest dat je het wel geloofde, maar de formule is na twintig jaar wikken en wegen dus productierijp. Ik druk de startknop in en hop, het rijdt. Met een elektromotor, als EV dus, maar met zijn eigen stroomfabriek aan boord, de brandstofcel die zonder laadpaal goed zou moeten zijn voor een retourtje Groningen – Maastricht.

Met een actieradius van 600 kilometer kom je twee (Tesla) tot vier keer verder dan EV's. De waterstof die door de cel in stroom wordt omgezet tank ik in drie minuten. Nu is er nog maar één openbaar station, in Rhoon bij Rotterdam. Plaats er vijftig bij en je hebt het begin van een infrastructuur met genoeg draagvlak om zich verder te vertakken.

Het is gewoon een Hyundai-suvje, een duf, degelijk en uiterst comfortabel ding dat het ene oog in en het andere uit vliegt. Maar je rijdt de ix35 met het plechtige gevoel dat je een keerpunt meemaakt. De auto mag in Nederland legaal de weg op en is gewoon te bestellen. History is what's happening.

Voor een ton - wat nogal veel is, maar die prijs kan met voldoende afzet fors omlaag - heb je een vervoermiddel dat de geopolitieke en industriële verhoudingen op hun kop kan zetten. De waterstofauto heeft het in zich uit te groeien tot de nachtmerrie voor oliesjeiks en fabrikanten die per ongeluk op de verkeerde trein sprongen.

Het is een griezelig labiele fase voor de autobranche, waarin het spant om de juiste beslissing op het juiste moment. Er zit een laaiende strijd aan te komen op het snijvlak van technologie, infrastructuur, kostenbeheersing en overheidsbeleid. Tenzij Musk een superbatterij met een verdriedubbeld bereik onder de pet heeft, rijd ik vandaag de aandrijflijn die het briljante Tesla weg kan vagen.

Wat een bizar idee dat niets producenten, gasleveranciers en politiek kan weerhouden deze kaart te spelen. Duizelend bij die gedachten stap ik na een ochtend rijden uit een auto die als auto niks bijzonders is.