Wat vindt u van mijn rijstijl?

Het begint op de N206, een provinciale weg in Zuid-Holland. Bij Valkenburg wordt hij tweemaal tweebaans met middenberm, om tussen Noordwijk en Noordwijkerhout weer tweemaal eenbaans met doorgetrokken streep te worden. Daar ergens rijd ik in noordelijke richting, wanneer ik op de toerit bij Noordwijk een bestelbusje zie dat ongeveer parallel aan mij rijdt. Ik schuif op naar de linkerbaan, zodat hij kan invoegen.

Omdat mijn tempo net iets hoger ligt, rijd ik tegen de tijd dat het busje op de rechterbaan zit driekwart voor hem. De wegversmalling komt eraan, dus geef ik richting aan naar rechts. Terwijl ik de aangekondigde manoeuvre al heb ingezet, zie ik in mijn rechter buitenspiegel dat hij ineens een peut gas geeft en mij rechts voorbij millimetert. Om de dreigende aanrijding af te wenden stuur ik terug naar links, het verdrijvingsvlak op, waar ik vol in de remmen moet voordat de rechterbaan op kan.

Bij veel mensen zou dit hebben geleid tot geclaxonneer, lichtsignalen en gebarentaal waar Irma Sluis nog wat van kan leren. Maar ik raak nooit in verkeersruzies verzeild. Dat zit zo: voor een ruzie zijn altijd twee mensen nodig. It takes two to tango, maar ik dans niet. Al helemaal geen tango met een wildvreemde. Het is niet mijn roeping medeweggebruikers op te voeden en mijn gelijk halen interesseert me evenmin. Zelfs al zou je het krijgen, wat koop je voor gelijk? Goed, wanneer je bij het stoplicht op mijn motorkap klimt, je broek laat zakken, op je hurken gaat zitten en je ontlasting op mijn voorruit deponeert, dan maak je kans op een kleine woordenwisseling. Maar dat doet deze mijnheer niet, dus neem ik genoegen met het aanzien van de achterkant van zijn busje.

Het duurt dan ook niet lang voordat mijn blik op die sticker valt. Hé, een vraag. Een welopgevoed mens geeft dan beleefd antwoord en ja, ik vind iets van zijn rijstijl. Dus voor één keer draai ik zo'n nummer.
"Goedemorgen, koeriersbedrijf Van A naar Z als 'n Raket, u spreekt met Miranda. Waarmee kan ik u van dienst zijn?"
Ik groet Miranda en vertel haar dat ik een antwoord heb op de vraag die achterop een van haar raketten staat: "Belabberd."
"Wat is er dan gebeurd, mijnheer?"
Ik vertel over de vreemde actie waar ik zojuist getuige van was. Miranda onderbreekt me niet één keer en dat vind ik prettig. Het is al weer even geleden dat er een Miranda aan mijn lippen hing.
"Vervelend mijnheer, dat begrijp ik", zegt ze met een begripvolle stem. "Ik geef uw nummer aan degene die hier over gaat en die belt u dan zo gauw mogelijk terug."
Dat begrijp ik niet. Ik was in de veronderstelling dat Miranda degene is die hier over gaat. Maar misschien was ze gewoon toe aan een verzetje na een ochtend vol telefoontjes met weinig meer diepgang dan 'Momentje, ik verbind u door'. We wensen elkaar nog een prettige dag, waarna Miranda voorgoed uit mijn leven verdwijnt.

Zo'n tien kilometer verder, ik rijd inmiddels de Keukenhof voorbij, verschijnt het nummer van de sticker op mijn scherm. Ene Steef stelt zich voor, hij is bij Van A naar Z Logistic Solutions (Miranda zei 'koeriersdiensten', schiet door me heen) 'degene die hier over gaat' en blijkt van het doortastende soort. Of ik tot in detail wil vertellen wat er precies is gebeurd. Ik heb inmiddels spijt als haren op mijn hoofd dat ik heb gebeld, maar ben de beroerdste niet. Wie A zegt, moet B zeggen (of, in dit geval, Z), dus opnieuw steek ik het hele verhaal af.
"Vervelend mijnheer", besluit de chef rijstijlen mijn relaas. "Ik zal de chauffeur er op aanspreken." Na het uitwisselen van de nodige beleefdheden beëindig ik het gesprek.

Ik had je graag verteld dat daarmee ook Steef voorgoed uit mijn leven was verdwenen. Maar de volgende avond, net wanneer ik met mijn bord op schoot het NOS-journaal wil gaan kijken, verschijnt dat vermaledijde nummer weer in mijn scherm.
"Goedenavond, mijnheer Jacobs. Ik heb vandaag met de chauffeur gesproken en.."
"Sorry, maar ik sta op het punt.."
".. hij heeft toch een heel andere.."
".. te gaan eten.."
".. versie van uw verh.."
"Ik vind het best, maar u belt ongele.."
"Volgens onze chauffeur had u een groot voorwerp op de bijrijdersstoel."
"Klopt, dat is de reismand van mijn katten."
"Onze chauffeur dacht dat u daardoor uw rechter buitenspiegel niet kon zien. Daarom vond hij het veiliger voor u te gaan rijden voordat u naar rechts zou komen."
En hij had een lekke band en de brug stond open, denk ik terwijl ik Annechien de mond snoer. "Steef, als ik mijn spiegel niet had kunnen zien, had u nu een busje minder gehad en was ik mijn auto kwijt." Ik prik een aardappel aan mijn vork, zonder veel hoop dat die mijn mond bereikt voordat hij koud is.
"Toch wil ik beide versies van het verhaal nog eens naast elkaar houden, daarom.."
"Steef? Je stelde een vraag van welgeteld zes woorden en één leesteken. Die beantwoordde ik welgemanierd als ik ben met een kort, bondig antwoord. Je mag wat mij betreft die chauffeur op staande voet ontslaan of hem een flinke bonus geven, net wat jou het beste lijkt. Het maakt me niets uit, maar ik zit niet te wachten op een rol in de Rijdende Rechter. Daar zult u het mee moeten doen."
Het lijkt eindelijk tot hem door te dringen. "Dus ik mag de kwestie als afgedaan beschouwen?"
"Dat had u gisteren na mijn gesprek met Miranda al mogen doen." Ik wens hem een goede avond en heb gelukkig alleen het eerste journaal-item gemist.

Curiousity killed the cat, ik begrijp het, maar bel nooit zo'n nummer. Tenzij je om een verzetje verlegen zit. Misschien kun je dan ook zelf zo'n sticker op je eigen auto plakken. Maar weet dat je van mij niet zult horen.

Tenzij je op mijn motorkap kakt natuurlijk.