Wat moet je in Amerika?

11 november 2009 om 09:04

Fiat is druk bezig zich te integreren in het Chrysler concern. Op onze site kun je zo'n beetje dagelijks lezen hoe de stand van zaken is. Het ziet er naar uit dat Fiat (met Alfa Romeo) Chrysler wil gebruiken als springplank naar de Amerikaanse markt. Volgens mij begaan ze daarmee de zelfde fout als de Amerikaanse merken het afgelopen decennium hebben gemaakt op ons continent.

We hebben de afgelopen jaren namelijk meegemaakt hoe het de Amerikaanse merken niet is gelukt om voet aan de grond te zetten in Europa. Vooruit, Chrysler was met de Voyager flink wat jaren best succesvol, maar ook dat is sinds de komst van het huidige model verdwenen als sneeuw voor de zon. De andere modellen van Chrysler, Jeep en Dodge hebben altijd onderaan in de verkoopstatistieken gebungeld.

Cadillac deed een dappere poging om de Europese markt te veroveren, maar de verkoopcijfers die werden gerealiseerd, waren geen schim van de doelstellingen. Cadillac is ooit naar Europa gekomen met het idee om in 2010 20.000 stuks te verkopen. Ik denk dat het aantal verkochte exemplaren volgend jaar dichter bij de twintig ligt dan bij de 20.000. Europeanen lusten nu eenmaal geen Amerikaanse auto's. Het is al vaker geprobeerd om Amerikanen hier naar toe te halen, maar behalve een paar liefhebbers koopt niemand die dingen. De Yankees zijn veroordeeld tot de grijze import, die deze klandizie gemakkelijk kan bedienen.

Waarom denken Europese merken dan wel voet aan de grond te kunnen krijgen in Amerika? Want het is ook al een aantal keren bewezen dat Amerikanen geen Europese auto's blieven. Volkswagen waagt een aardige poging, maar probeert van het hippie-imago af te komen voordat er serieuze aantallen kunnen worden verkocht. En kun je je nog herinneren dat Renault het in de vroege jaren '80 probeerde met de LeCar-modellen of de modellen van Peugeot, waarover de Amerikanen nog steeds niet uitgegniffeld zijn. En ook Alfa Romeo heeft zijn sporen liggen. Zelfs de 164 is nog verkocht in de VS. Daarna zijn de activiteiten vlug gestaakt wegens gebrek aan succes. "Amerikanen hebben gewoon geen warme plek in hun hart voor Alfa Romeo", verzuchtte onlangs een Amerikaanse Chrysler-dealer die binnenkort Alfa's in zijn showroom krijgt. En dat terwijl Alfa Romeo in Europa zo ongeveer de belichaming is van de passie die rond het autorijden hangt. Ik denk dat Alfa Romeo over een paar jaar gewoon weer van een koude kermis thuiskomt. Ook hier geldt: behalve een paar liefhebbers, koopt in de VS niemand zo'n auto.

Zo zie je maar hoe verschillend de oude en de nieuwe wereld zijn. De enigen die de brug weten te slaan zijn de Aziaten. Die zijn zowel in Europa als in de VS succesvol. Zij begrijpen dat je voor beide continenten totaal verschillende auto's nodig hebt.

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

51 Bekijk reacties