Wachten in Club Med

Atacama, de droogste woestijn ter wereld, schreef ik gisteren. Tja, en dat was gisteren. Toen we hier aankwamen, was het inderdaad zinderend heet en gortdroog. Maar inmiddels zijn we een nachtje verder en is hier iets vreemds aan de hand. Vanuit het bivak kijken we uit over de heuvels van de woestijn, en het dreigende karakter van gisteren zijn ze kwijt. Het is vochtig, soms miezert het zelfs een beetje en er hangt een mist, zo laag dat de toppen van de duinen niet eens meer zichtbaar zijn. Als gevolg daarvan durven de helikopters niet naar het parcours te vliegen, waardoor de start aanvankelijk een uur werd uitgesteld. Inmiddels is de mist alleen maar verergerd en is het uitstel verlengd tot 2:40 uur. Veel meer kan het niet worden, anders komen we in de knel met de start van morgen. Het is bizar; terwijl in Nederland de derde ijstijd is uitgebroken, is de droogste woestijn ter wereld gehuld in een klamme mist. Over bizar gesproken: gisterenavond rond half tien zat ik naast de vrachtwagen te tikken, toen plotseling een Hongaarse journaliste naast me stond; tandenborstel en tube pasta in de knuistjes gekneld. Ons aggregaat maakte naar haar smaak nogal veel lawaai, of dat uit kon want ze wilde slapen. Voor wie mijn blog 'One night in Bivouac' heeft gemist: bivak is een grote nachtwerkplaats, vol stampende machines, kletterende gereedschappen en proefdraaiende racemotoren, waar tussenin zo af en toe een kort oogje wordt toegeknepen. Ik heb geprobeerd haar het verschil tussen de Dakar en Club Med uit te leggen, maar dat maakte weinig indruk. Daarom heb ik haar maar niet verteld dat ik twee nachten eerder een schorpioen uit mijn tent moest jagen. 't Popje heeft nog een poging gewaagd bij onze monteurs, maar je begrijpt dat die de werkzaamheden ook niet hebben platgelegd voor  de rest van de nacht. Ik denk dat dit dametje voortaan weer Parijse modeshows moet gaan verslaan; wel zo comfortabel.