Waarom Groen Links Rijdt

Onderweg van Drenthe naar Zuid-Holland viel mij iets merkwaardigs op. Terwijl ik in mijn supersonische Volvo 850R met de cruise control op 120 keurig over de rechterbaan voortzoemde, werd ik een paar keer met hoge snelheid ingehaald door medeweggebruikers die de stiekemerds van de kiekkastenbrigade dapper aan hun laars lapten. Laat er geen misverstand over bestaan dat ik mijn medecoureurs van harte hun verzetje gun. In een wereld die dankzij Spee en Balkenendes mannenbroeders één groot Staphorst dreigt te worden juich ik elke poging tot burgerlijke ongehoorzaamheid toe.

Boeiend is wat mij, naast de obligate BMW's en Audi's, zoal aan hardrijders voorbijflitste. Twee Priussen. Een Passat Bluemotion. Een Polo TDI. Auto's, die door hun scheppers zijn bedoeld om CO2-emissies terug te dringen en de knip te sparen. Auto's voor bezorgde burgers die met man en macht proberen te voorkomen dat Nederland binnen vijftig jaar onderloopt, en daar theoretisch inderdaad hun steen aan kunnen bijdragen door met hun spaarvarkens Het Nieuwe Rijden te belijden. Die winst zag ik vanuit mijn turbobaksteen on the spot verdampen. Groen Links krijgt een geheel nieuwe betekenis.

Dat is iets om bij stil te staan. Waarom rijdt een Bluemotion-rijder 160? Ik denk dat ik het weet. Omdat zijn crisis-TDI bij 160 even zuinig loopt als zijn vorige VW bij 110. Die CO2-uitstoot zal hem een rotzorg zijn. Hij kan met zijn Passat voor bijna niks de beest uithangen. Die paar boetes streept hij weg tegen de winst aan de pomp. Hij tart het lot, omdat hij elke dag de lotto wint. Om die groene milieulabels zit een pikzwarte rouwrand. Ze geven cynici het ideale alibi om er de sokken in te zetten. Koos kan flitsen wat hij wil. Alleen snelheidsbegrenzers gaan de wereld redden.

Op de terugweg met mijn R - het moet niet gekker worden - toch maar even de GroenLinks-brigade van de linkerbaan geblazen. Hij liep trouwens als een tijger. Heerlijk.