Waarom Ferrari-rijden niet leuk is

1 september 2005 om 09:00

Afgelopen weekeinde werd ik op de wegen rond Rotterdam op hoge snelheid gepasseerd door een Ferrari 612 Scaglietti. Het was de eerste die ik 'in het wild' zag. Toen ik dit vandaag aan een collega meldde, vertelde hij dat hij eens in zo'n Ferrari had gereden. En het viel tegen. Hij heeft de hele rit zitten wachten tot die bijzondere sensatie zich van hem meester maakte, maar het is hem niet gelukt. "Hij is alleen maar snel en geeft geen ander gevoel dan bijvoorbeeld een Audi S4," vertelde hij. Ik, nog een Ferrari-maagd, ben geneigd hem te geloven.

Wanneer ik een moderne Ferrari, Maserati, Aston Martin of 911 GT3 langs zie komen, denk ik altijd dat ik bedrogen word. Het lijkt alsof het motor- en uitlaatgeluid geheel onafhankelijk van de rest van het mechaniek werkt. Alsof het op een afzonderlijke geluidsinstallatie onder de motorkap wordt afgespeeld.

Als een klassieke sportauto je voorbijkomt, hoor je gorgelende carburateurs en een uitlaat die klinkt alsof hij woeste schuttingtaal uitslaat. Wanneer hij langs rijdt, kun je 'm ruiken en voel je de warmte die hij uitslaat. Daar is niks nep aan. Het geeft ongetwijfeld zo'n zelfde sensatie als je er mee rijdt.

Ik denk dat dit verschil tussen moderne en klassieke auto's komt omdat emissie-eisen en geluidsnormen steeds strenger worden. Geluid en vermogen van auto's worden steeds sterker gecultiveerd om aan deze eisen te voldoen. Elke fabrikant kan een motor geruisloos laten lopen. Om het model toch wat karakter mee te geven, wordt een snufje uitlaatgeluid toegevoegd. Het zelfde geldt voor vermogen. Met kleine softwarematige aanpassingen kan een motor een flink aantal pk's worden opgevoerd. Zeg maar hoe je 'm hebben wil. Dat geldt niet alleen voor de TDI'tjes van VW maar ook voor geweldenaars als de Ferrari 612 Scaglietti. Als we er weer eens eentje in de parkeergarage hebben staan, zal ik speciaal voor u snel de proef op de som nemen. Kijken of mijn collega gelijk heeft.

Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.

14 Bekijk reacties