Victor

Victor fascineert me. Terwijl de Spyker-man en Zweedse Nationale Held tegen de klippen op de wereld in zijn zak steekt, zie ik al op tegen het trimmen van de heg of het schilderen van een dakkapel. Dat is omdat ik het prachtige vooruitzicht van een proper landgoed laat verpesten door   somberheid over de beren op mijn pad. Ik moet apparaten uit de schuur halen, ladders uitschuiven, ouwe plunje aantrekken, het juiste schuurpapier kopen, kwasten reinigen en vuile handen maken. Ik ben dus een tobber. Muller is een speler. In de tijd die ik verspil met uitstellen heeft hij Saab gekocht en een motorendeal met BMW gesloten. Ja, ik heb wel eens een boek van meer dan 500 pagina's geschreven, maar daar hoef ik de deur niet voor uit. Een boek schrijven vergt geen fractie van de lef en daadkracht die Muller inzet om financiers en fabrikanten plat te krijgen voor een groots idee. Hij neemt die obstakels met het gemak van een hordeloper. Dat is groot denken, for better or for worse. Een benijdenswaardige gave. Voor mij is de ondernemer dus een wonderbaarlijk mensenslag, en Victor helemaal omdat hij ondanks alle negatieve publiciteit over zijn Spyker-toverij flikt wat niemand voor mogelijk had gehouden, hoe zijn avontuur ook afloopt. Zelfs en misschien juist wanneer met Spyker inderdaad van alles loos is, is Muller meer dan een begaafde inpakker. Uiteindelijk werkt charme op het internationale strijdtoneel alleen als je gelooft in wat je doet. Een mooier jongensboek heb ik in tijden niet gelezen, en ik zie met vreugde uit naar het happy end, als ik het maar niet zelf hoef te schrijven – wat een gedoe.