Verstand

Moet je dat zien. Niet te geloven. Gewoon bij de merkdealer: een Renault Vel Satis 3.5 24V Privilege van 2003 met 94000 kilometer op de teller, xenon en leer. Voor 9900 euro. De adder onder het kopje 'opmerkingen' op de site - bijna 1000 euro afleveringskosten - kunnen we aan de onderhandelingstafel vast tot draaglijke proporties terugmasseren. Dan loopt het water je toch in de mond. Met die auto reed ik zes jaar terug naar Bonn. Groot, hoog en edel; snel, stil en eigenzinnig. Miskend meesterwerk. Ik was verkocht.

Zal ik het doen? Is het verstandig? Heb ik ze nog paraat, de drogredeneringen die financiële zelfmoordacties in geniale zakendeals omtoveren? Kan ik mezelf nog steeds zo heerlijk voorliegen? Let's try!

Ik had, ahum, het voornemen zo'n belastingvrije Fiat Grande Punto Multijet aan te schaffen. AutoWeek was er tevreden over en voor die ene keer per jaar dat we er met zijn vieren mee op pad moeten schroef ik desnoods zo'n doodkist op het dak. De testreus van het redactieteam kon er makkelijk in, met mij achter het stuur loopt hij op z'n sloffen 1 op 25, met airco en cd-speler is alles aan boord wat ik nodig heb, het bos om de hoek slaakt een zucht van verlichting. Pak maar in, dacht ik nobel.

Laten we zeggen dat het Fiatje me alles inbegrepen rond de 16 kost. Voor de Vel kom ik op tien. Die zes mille steek ik in m'n zak voor wegenbelasting, apk (nieuw bij aflevering, dus pas over een jaar), een beetje onderhoud en uiteraard een tankwagen vol Euro 95.

Kijk, de weegschaal begint te kantelen. Waarom zou ik een diesel kopen? Zoveel rijd ik per auto nu ook weer niet, het is meer het spaaridee dat trekt. Als ik met steun van de NS het aantal kilometers met de Vel tot 10.000 beperk kom ik met een verbruik van 1 op 8 als aanstaande Renault-slokop aan een jaarlijkse brandstofpost van rond de 2200. Dat is weliswaar het viervoudige van wat ik ijs en weder dienende aan diesel in de Punto gooi, een deel van die investering is bij aankoop terugverdiend - en dan heb ik wel vier keer zoveel auto. Bovendien staat vast dat ik, als het de Punto wordt, over een jaar diep ga verlangen naar een zescilinder. Dan sta ik met de staart tussen de benen bij De Man Die Nog Meer Rookt Dan Ik, die mijn pruttelaartje walgend ruilt tegen een nette E39. Daar gaat mijn winst. Dat kan ik allemaal voorkomen door een Vel te scoren.

Zo heerlijk is zelfbedrog. Of krijg ik voor één keer per ongeluk gelijk?