Verlangen naar een GTti

Voor sommigen komt het misschien als een schok, maar het is écht waar. Vijf heb ik er in totaal gehad. Daihatsu's.

Zo, het hoge woord is eruit. De laatste deed ik al 16 jaar geleden de deur uit, maar goed, in de ogen van sommigen is het Daihatsu-rijderschap wellicht een misdaad die niet verjaart. En moet ik dus worden gestraft. Aan de schandpaal genageld, gekielhaald of, erger nog, levenslang veroordeeld tot vakanties in een Daihatsu Move. Met caravan. Als excuus kan ik opvoeren dat het natuurlijk jeugdzonden waren, maar ja, ik was officieel al meerderjarig. Als extra smoes kan ik zeggen dat ik in 1985 nog studeerde en ernstig op de centen moest letten. Zo kocht ik destijds als mijn eerste auto een Cuore. Een witte, met een tweecilindermotortje van 600 cc dat met moeite 30 pk ophoestte. Topsnelheid: 115 km/h. Van nul tot honderd in: een eeuwigheid. Ooit geprobeerd om bij westerstorm op de Afsluitdijk een vrachtwagen te passeren. Het voelde alsof iemand een basaltblok uit het IJsselmeer had gevist en stiekem aan m'n achterbumper had gehangen. Ik moest m'n poging dan ook spoedig opgeven. Als verzachtende omstandigheid kan ik aanvoeren dat vrachtwagens toen nog geen snelheidsbegrenzer hadden...

Dat tweepittertje vond ik na anderhalf jaar toch wat te minimaal en daarom kwam er een nieuwe Cuore, de eerste met driecilindermotor. Het was een rode 850 TX, de meest luxe versie. Met vijfbak, een rechterbuitenspiegel en ook nog een ruitenwisser achterop. Wauw! Daarnaast had-ie bijna anderhalf keer zoveel vermogen als de oude, ongelooflijk veel binnenruimte en een top van 150 km/h. Op de teller tenminste... We zijn er zelfs met vier volwassenen mee naar Zweden en Noorwegen geweest. Een bekijks dat we hadden!

Daarna kwam er een verafgelegen baan en werd m'n volgende auto een eveneens rode Charade met 1,0-liter driepits turbodiesel. Destijds een absoluut unicum en bovendien de zuinigste auto op aarde. Wanneer ik 's morgens vroeg de wijk uitreed, kwamen spontaan alle ov-reizigers uit hun bushokje omdat ze dachten dat lijn 6 eraan kwam! De prestaties van m'n rode Charade TD kwamen dankzij een riante 48 pk overeen met die van de eerste Golf diesel, maar tijdens mijn 1.100 wekelijkse woon-werkkilometers was-ie me toch te sloom.

Dus kocht ik eind 1989 een witte Charade 1.3 EFI (ook verkrijgbaar met vierwielaandrijving!) op lpg. Driemaal zoveel vermogen als die eerste Cuore, en de snelste compact op de markt zonder GTI-/GSi-badge. Maakte gehakt van Swifts en Starlets, maar ook menig BMW-rijder heeft zich smadelijk vergist in dat ding. Maar tjonge, wat maakte die zestienklepper een herrie en wat was-ie onderstuurd... Ruim een jaar en 85.000 kilometer later volgde een nieuwe blauwgrijze 1.3 EFI op benzine. Op vakantie werd deze, net twee maanden oud, door een Italiaan met een Lancia Dedra in elkaar gereden. Helaas was m'n zakjapanner net niet rijp voor de eeuwige schrootvelden en werd-ie gerepareerd. Vandaar dat ik in 1992 niet bepaald rouwig was toen mijn Daihatsu-tijdperk eindigde als gevolg van een verhuizing naar Zweden en een bijbehorende lease-Saab.

Toch bleef het knagen. En eigenlijk knaagt het nog steeds... Het verlangen naar een Charade GTti. Bij z'n introductie in 1987 de krachtigste serie-auto ter wereld. Afgemeten aan z'n specifiek vermogen van 102 pk per liter cilinderinhoud dan. Dat had de GTti te danken aan een zeer exotische cocktail onder de kap van een twaalfkleps driecilindermotor met 993 cc, elektronische injectie, turbo (vandaar die kleine 't') en een intercooler. De officiële top was 185 km/h, maar in diverse tests werden snelheden van meer dan 190 km/h gemeten. Hij knalde in een toen ongelooflijke 8,2 seconden naar de 100 km/h en op de tussensprints was-ie sneller dan een Golf II GTI 16V! Hij klonk naar verluidt als een kruising tussen een Porsche 911 en een Trabant, maar ik heb die soundtrack helaas nooit aan den ore mogen ervaren.

Speurend op internet kom ik een tot '160 à 170 pk' getunede GTti tegen, die volgens de eigenaar in 6,1 tellen van 0 naar 100 km/h accelereert ... Op de foto's zie ik dat hij de achterbank heeft verwijderd, waarschijnlijk om plaats te maken voor een setje reservebanden. Altijd handig na een stoplichtsprintje met een BMW 130i of een Audi A5 3.2 FSI. En zouden de remmen ook aangepast zijn? Verder moet je er niet aan denken wat er gebeurt als je onzacht in aanraking komt met een moderne vijfsterrenauto, want het Italiaanse schadebedrijf dat mijn tweede EFI in 1991 repareerde, bestempelde het plaatwerk als cartone. Maar toch, maar toch...

Volgens mij moet het bij de Daihatsu-ingenieurs – downsize-specialisten bij uitstek en in de jaren '80 de bedenkers van bijzonder innovatieve én betaalbare producten – ondertussen ook wel knagen. Dus, jongens, kom op met die nieuwe GTti!