Vanavond eten we wild!

18 april 2008 om 07:26

'Automobilisten moeten zwijnen en herten niet ontwijken, maar remmen en botsen', adviseert de ANWB op basis van het Duitse zusje ADAC. Want uitwijken leidt tot nog meer gevaar. Een goedbedoeld advies, want ja, je kunt op een tegenligger komen, of een boom, of in een sloot... Gewoon remmen en botsen dus, de kans dat je dan 's avonds een heerlijk portie wild op het bord hebt en niet op schoot, is groot. Uit botsproeven blijkt dat herten en dergelijke niet door de voorruit naar binnen komen. Veilig Verkeer Nederland komt met nog verstandiger advies: rij 60 waar je 80 mag als je een bord ziet waarop staat dat er kans is op overstekend wild, dan kun je gemakkelijker afremmen. Als je dit allemaal zo leest lijkt een goede rijvaardigheid er helemaal niet meer toe te doen. Remmen, handen voor de ogen en maar zien wat er volgt... Zo zien ze het volgens mij bij Veilig Verkeer Nederland het 't liefst. Weet je wat ze bij die club zeggen? Een rijtraining, zoals een slipcursus, maakt een automobilist alleen maar overmoedig. Dat beweerde een woordvoerder van VVN onlangs in het programma Editie NL op RTL4, in een item over een automobilist die uitweek voor eendjes en in de sloot belandde. Heb het programma via de website van RTL4 opgezocht maar die uitspraak hebben ze er in het archieffilmpje op de site waarschijnlijk bij het inkorten uitgeknipt...maar geloof me, dat zei de man van VVN echt. En wat nu als er een kleuter oversteekt? Dan heb ik toch liever dat een automobilist behoorlijk kan uitwijken, of in elk geval een behoorlijke noodstop kan maken, want ook zoiets leer je op een rijvaardigheidstraining, ook bij die van de ANWB. Maar dat hebben we niet nodig volgens VVN, gewoon 10 rijden waar je 30 km/h mag, 30 waar je 50 mag, 60 waar je 80 mag enzovoort, stroomt het verkeer ook lekker door.

Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.

18 Bekijk reacties