Van hét stad naar dé stad (2)

Ik zit op de Sprinter vanuit Rotterdam naar de redactie. Schuin over mij zit een dame met een paarse ponnepon op haar hoofd en een tas met paarse bolletjes. We knikken even naar elkaar. Ze is een goeie 20 jaar jong, en ze zit te breien.... met paarse wol. Ze heeft witte ipod-oortjes in, verbonden aan en ipod touch. Af en toe stopt ze met breien, neemt ze haar gsm uit haar sacoche, en tokkelt ze een sms'je weg. En dan gebeurt het. Als de trein stopt, doen we spontaan allebei een stoelendansje. Zonder woorden. Zij schuift naar de stoel aan het raam, ik naar de stoel langs het gangpad. Simultaan. We glimlachen en ze zegt: "Hey dat was grappig. Als er nu filmt, dan staan we vanavond op Youtube." En ze breit verder.

Maar ze is mee met haar tijd! Observeren. Daarvoor doe ik het, zes uur op de trein zitten, minstens drie dagen per week. Eerst op de internationale trein van Antwerpen tot Rotterdam, nadien op de boemeltrein tot in Amsterdam Arena. Overigens, wat wij een boemeltrein noemen, is in Nederland een Sprinter: een trein die in de kleinste dorpjes stopt. Ik hoorde van een collega dat ie ook echt sneller optrekt dan een andere trein, en dus sneller weg is aan een polderstationnetje. Maar toch. Het zit hem vooral in de naam, denk ik. Een Sprinter klinkt natuurlijk een pak sneller dan een boemeltrein. En daar komt de koopmansgeest van de Nederlanders bovendrijven. Zelfs de man van de Minibar op de internationale trein is hier commercieel ingesteld. Deze week kwam ik op een ochtend bijvoorbeeld dorstige Amerikanen tegen. Alsof ie het had geroken, stond de minibarjongen plots met z'n kar in het gangpad. De minibarman bleef ook gewoon Nederlands praten, geen Engels. Melk? Yeah melk. No, geen suiker." En toen kwam de koopmansgeest boven: "Kijk, voor only vijftig cent krijgt u er nog een pakje koekjes bij." Goed geprobeerd, toch?

Observeren dus. Kun je ook in de file, maar toch. Een voordeel van de trein is dat je hem niet zelf door de carwash hoeft te rijden. Elke maandagochtend kun je me, op weg naar de redactie, in de carwash van Breda vinden voor het duurtestautoweekendcorvee: wie een duurtest-auto in het weekend heeft, zorgt dat hij netjes terug op de redactie komt. Alle zooi van de collega's eruit! Je vindt bonnetjes, petjes, balpennen (minstens 3 vooraan en 3 achteraan), enzovoort. Maar dat ter zijde. De man van de carwash herkent me niet, omdat ik elke week met een andere auto verschijn. Deze week was 't een nieuwe carwashman: een commerciële Hollander. Ik moet iets Belgisch uitstralen, want hij spreekt me meteen met u aan. "Bent u ervan op de hoogte dat u voor 2 euro meer een full-option beurt krijgt tijdens het happy hour?" – "Nee, doe maar het gewone programma, hij wordt elke week gepoetst" (het went snel, die Hollandse zuinigheid). "En krijg ik een bonnetje?" - "Nee, meneer, dat is pas vanaf 8 euro",zei de man, wellicht omdat z'n commerciële haring niet gebraden had... Eén boze blik op de Duurtest-sticker later zei ie: "Nouja, goed dan, maar ik zet alleen maar een kruisje, geen handtekening." Ook dat had een mooie scène op Youtube geweest.