Van 120 naar 100: afremmen of gas liften?
Een busje in complete politie-uitmonstering met daarop de tekst Verkeers Ongevallen Analyse, zoiets valt wel op. Ik reed op de A6 tussen Lelystad en de Ketelbrug. De cruise control van de duurtest-Volvo S60 D5 stond op 130 km/h, dus laten we het op 124 echte kilometers per uur houden.
En zoals dat gaat ontstond er achter het busje van de politie een kluitje auto's, de mannen van de VOA reden iets boven de 120, iedereen bleef erachter hangen. Ook auto's die me kort daarvoor voorbij kwamen. Wat doe je dan? De auto krampachtig tussen het groepje laten invoegen of onverstoord doorrijden en de politiemannen inhalen met een ietsje pietsje te hoge snelheid...
Maar daar was het bord al: 100 km/h! Alsof ze onderzoekers van verkeersongevallen het erom deden. Ze remden (duidelijk zichtbaar door de remlichten) onmiddellijk af naar 100 km/h. Om niet onnodig links te blijven hangen of de auto er op de linkerstrook tussen te proppen liet ik de S60 maar uitrollen om pas voorbij de politiebus naar rechts te gaan en de snelheid afzakken naar iets boven de 100 op de teller.
En ja hoor, meteen kwamen zij mij weer voorbij. Het bordje achterop de bus ging aan: let op uw snelheid.
Bedankt voor de waarschuwing maar remmen zodra er een gebodsbord staat met daarop een lagere maximumsnelheid, mag dat eigenlijk wel? Dat kan toch ook anders? Zo veroorzaak je alleen maar onnodig paniek. Je mag het niet zeggen, maar op die manier blijven de mensen van de VOA in elk geval hun werk houden. Afzakken naar 100 door de rechtervoet te liften lijkt mij echter een stuk veiliger.
Stephan Vermeulen
Coördinator Tests
Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.
