Traject-schaamte
Het is een ongelooflijk platgetreden pad, maar ik haal graag nog eens de trajectcontrole op de A2 tussen Abcoude en Maarssen aan. Dat doe ik in de hoop dat mensen het niet als normaal gaan beschouwen dat je wordt vervolgd door het CJIB als je op de mooiste snelweg van West-Europa harder dan 100 km/h rijdt. Want eigenlijk vind ik het het uitlokking om op zo'n mooie, brede, vlakke snelweg zo'n lage maximumsnelheid in te voeren.
De vaste gebruikers van de A2 weten van het onrecht tussen hectometerpaal 39,8 en 55,2. Zij gaan op rijd in de ankers, zetten de cruise control op 105 km/h en zitten de tijd uit. Intussen wordt Facebook gecheckt, worden sms'jes gestuurd en beantwoord, de kinderen achterin van eten en drinken voorzien en de dames werken hun make up bij. Ondertussen kabbelen we voort: bumper aan bumper, spiegel aan spiegel. Op de telefoon wordt bij Flitsmeister bekeken hoe lang de trajectcontrole nog duurt. Na de bliep bij 55,2 gaat het gas er weer op en kan er weer worden autogereden. Jaja, wat zijn we gehaaid.
De mensen die wel doorrijden in de trajectcontrole zijn vooral toeristen, die daarvoor 's avonds de drie meest linkerbanen tot hun beschikking hebben. Hoe kan ik aan de vele Duitsers, Belgen en ander volk duidelijk maken dat de vijfbaansweg toch echt niet is bedoeld om door te rijden? In de tijd dat ik in de trajectcontrole rijd, vliegen vele honderden euro's aan overtredingen mij links voorbij. En dan heb ik het nog niet eens over de administratiekosten.
Afgelopen zaterdagochtend reed ik er weer. Links van mij passeerde een echtpaar van tegen de zeventig in hun Mitsubishi Colt. Winterbanden er om, omdat de dealer heeft gezegd dat die veiliger zijn. De vrouw op de bijrijdersstoel heeft een kamerplant tussen haar benen geklemd. Als je op bezoek gaat, neem je een cadeautje mee toch? Het hadden mijn eigen ouders kunnen zijn. Ze zullen iets meer dan 120 km/h hebben gereden. Binnenkort ploft bij hen de beruchte paars omrande envelop in de bus van de mensenhaters uit Leeuwarden. Dat is dan 81 euro en vlug een beetje, want als je niet betaalt, wordt je over een paar weken nog eens van je boodschappenbudget beroofd. Als ervaren trajectcontrole-rijder schaam je je dan toch dood…?
Kan dat nou echt niet anders daar?
Nic De Boer
Autojournalist
Al van jongs af aan ben ik autogek en verslind ik autoblaadjes. Ik wist dus ook al vroeg wat ik wilde worden: het werken bij een titel als AutoWeek lag voor de hand. Mijn eerste klus bij AutoWeek was het bemensen van de nieuwsdesk. Saillant detail: het allereerste bericht dat ik ooit schreef, was de aankondiging van de prijzen van de CityRover – een auto die achteraf nooit is gekomen. Toch was het helemaal in mijn straatje want ik heb een voorkeur voor auto’s die buiten het normale vallen en een bijzonder verhaal hebben. Sinds enige jaren ben ik occasionredacteur en werp ik mijn op als Beschermheer van de Roestplek. Moderne auto’s vind ik weldegelijk interessant maar een auto die al een tijdje ‘geleefd’ heeft, zegt me een stuk meer. Mijn eerste auto was een Citroën ID19B uit 1969. De nieuwste auto die ik ooit kocht, is uit 2002 en de kans is maar heel klein dat ik ooit een auto van later datum aanschaf.
