terreur!

Ja, dat gaat weer lekker in de probleemwijken van Job Cohen. Marokkaanse randgroepjongeren treiterden daar onlangs met succes een snackbarhouder en een joods echtpaar uit hun huizen. De publicitaire commotie rond een eerdere, vergelijkbare affaire in de Amsterdamse Diamantbuurt heeft uiteraard niets geholpen. De overheid helpt namelijk nooit. Het is De Eerste Wet Van De Ambtenarij: Niemand steekt een poot voor je uit.

Toch een gekke gewaarwording dit uitgerekend na terugkeer uit Marokko te moeten lezen, waar je net met een buitengewoon aardige Marokkaan op reportage bent geweest en waar je nog veel meer aardige Marokkanen tegen het lijf bent gelopen.

Anyway: om als eerbaar burger door tuig te worden afgezeken hoef je niet in Amsterdam te wonen. Ook op de openbare weg in de provinciestad Zaandam kom je op doordeweekse dagen prima aan je trekken. Daar kom ik achter als ik deze week op de fiets stap om mijn kinderen van school te halen. Ter hoogte van de benzinepomp rijd ik een grote, stilstaande UPS-bus tegemoet. Die schiet zonder aanwijsbare reden opeens keihard in zijn achteruit, recht op mij en een hele trits geparkeerde auto's af. Zeker de weg kwijt, of net telefonisch afgezeken door zijn baas en kwaad op iedereen. Jammer dat ik mijn Nokia heb thuisgelaten, goed dat ik mijn kinderen niet bij me heb. Die fietsen altijd voor me uit. Als ze het incident al hadden overleefd, zouden ze zeker allebei in het ziekenhuis hebben gelegen.

(Waarschuwing: de Bond Tegen Het Vloeken gelieve vanaf nu een oogje toe te knijpen).

'Stop, klootzak!', schreeuw ik de longen uit m'n lijf. Het werkt; de bus gaat vol in de remmen. Maar dan. Ik kom langszij. De bestuurder - naar zijn nationaliteit heb ik niet gevraagd, maar zijn land van oorsprong ligt op zijn minst niet heel niet ver af van waar die Amsterdamse Bos en Lommer-terroristen of hun ouders zijn geboren - kijkt me aan of ik een moord heb gepleegd en begint me in alle toonaarden de huid vol te schelden. Kuthollander, vuile kaaskop. Want het is allemaal mijn schuld natuurlijk. Had ik er maar niet moeten zijn. Het is tenslotte zijn weg, dat snap ik ook wel.

Ik kan twee dingen doen. Doorrijden en doen of mijn neus bloedt. Of me omdraaien, die vent uit zijn auto trekken en een gezond Hollands pak slaag geven. Ik heb het een keer eerder gedaan toen een knaap van een jaar of achttien met oud en nieuw een donderslag naar me gooide en dat hielp voortreffelijk. Het is eigen rechter spelen, maar van de politie heb ik toch niks te verwachten. Helaas besef ik dat ik juist daarom beter kan doorrijden. De Eerste Wet Van De Ambtenarij: niemand steekt een poot voor je uit.

Vroeger zou ik een stukje als dit met verachtelijke blik terzijde hebben geschoven als reactionair Telegraaf-gezwets.

Nu weet ik wel beter.

De omgekeerde wereld is een feit. Ook op de weg. En geen Spee die hem nog wegflitst.