Stickergekte

Ik ben niet zo van de stickers. Zo vermeldt de achterkant van mijn auto niet welke dealer 'm leverde en verraadt het kofferdeksel ook niet welke zes in lijn er onder de kap ligt. De echte carspotter zal uit het ontbreken van een rookpluimpje bij voluit accelereren hooguit kunnen opmaken dat er geen dieselmotor onder de kap ligt. Maar nu staat de vakantie voor de deur en dan valt er anno 2009 vrijwel niet meer aan stickers te ontkomen. Waar de reis naar toe gaat, vraagt de vriendelijke medewerkster van de winkel waar ik wegenkaarten en waterschoentjes koop. Ze ziet de routekaarten van Duitsland en Italië en trekt daaruit haar conclusies. Deze man heeft stickers nodig, gaat door haar hoofd. Smart thinking! Of ik door Zwitserland reis. Dat is inderdaad het geval. Snelwegvignet dus voor het mooie, doch strenge Canton Helvetica. En ja, er gaat een caravan mee. Kassa, nog eentje erbij voor de sleurhut. Oh ja, we rijden ook nog door het Ruhrgebied, dus een milieusticker op de voorruit is ook geen overbodige luxe. En die caravan, wil die een beetje vooruit? Jazeker, hij wordt dit jaar gesleept door iets Japans met een viercilinder boxerdiesel. Ah, meneer wil dus heel graag 100 km/h rijden met die kar? Jazeker wil ik dat. Dat wordt dan nog een sticker! Inclusief bijbehorende keuring. Nee, ik heb geen plannen om nog door Oostenrijk te rijden, dus laat die zelfklever dus maar zitten. En andere vormen van raamdecoratie heb ik evenmin nodig. Snel nog even langs de AH voor de laatste boodschappen. Daar kun je ook stickers plakken. Voor korting. De stickergekte is in alle hevigheid toegeslagen, zie ik. Snel naar huis, Gelukkig, geen reclamefolders op de mat, want een ja/nee-sticker op de brievenbus. Daar kleven in ieder geval geen nadelen aan!