Stadsstress

Onthutsende ontdekking op de Amsterdamse Ring: ik ben als automobilist een provinciaal geworden. De overgang van het bedaagd tuffende Drenthe naar het wilde westen is traumatisch. Het gaat me veel te hard. Van baan verwisselen of net op tijd dat kleine gaatje naar de afrit pakken vergt stalen zenuwen. Van mijn reactievermogen is niks over. Ik drijf als wrakhout in een zee vol haaien. Ter hoogte van de Rai vliegen de slalommende  3-series, Coopers en Caymans van de WTC-populatie me uit alle hoeken om de oren.

Alle vergeten stadsstress van mijn randstadjaren komt weer boven. Zo behendig en gelikt reed ik ooit ook; een aalgladde ontsnappingskunstenaar. Nu snap ik waarom die carrièrejongens  zulke snelle wagens rijden. Niet om de held uit te hangen. Om op de Ring aan hun belagers te ontkomen. Uit noodzaak. Het is trappen of vertrapt worden. Nooit bij stilgestaan.

Is ooit wetenschappelijk onderzocht waarom mensen hard rijden? Is het aangeboren sensatiezucht? Of radicaliseert hun rijgedrag onbewust door de permanente blootstelling aan extreme verkeerssituaties? Het zou me niets verbazen als mijn medeweggebruikers op de Ring nauwelijks beseffen hoe opgefokt ze zich voortbewegen. Ik weet één ding: dat ik sinds mijn vertrek naar Drenthe substantieel langzamer ben gaan rijden. Het is te onzent zelden oorlog op de weg. Ik kom er toch wel. Het is zo klaar als een klontje waarom de Drentse politie zo weinig snelheidsduivels pakt. Als ze al voorkomen, verliezen ze vanzelf hun wilde haren.