Sorry; medelijden met Albers

Uitgerekend gisteren voelde ik de onbedwingbare behoefte om een lans te breken voor Christijan Albers. Ik hoef niemand uit te leggen waarom dat het slechtst denkbare moment was.

Maar stel je voor. Je bent een goeie rijder. Je wordt Nederlands kartkampioen, en kampioen Benelux Formule Ford 1800. Je wint een keer de Duitse formule 3. Je doet het lekker in de DTM. De beloning blijft niet uit: je wordt formule 1-coureur.

Eerst voor Minardi. Dan voor Midland, en Midland wordt Spyker - Hollands glorie, Nederland in de Formule 1, spektakel! Ahum. Het is geen topteam, om het zacht uit te drukken. Scoren ho maar; Niks lukt. Het duurt niet lang, of een golf van Nederlands chagrijn overspoelt je: Op internetfora maken de beste stuurmannen aan wal gehakt van je. Je weet wat ze roepen: Albers eruit, Doornbos erin - want Doornbos doet het goed in de VS, en lijkt veel aardiger dan jij. Zelfs de versmade Jos Verstappen, in zijn tijd net zo hard afgeserveerd, wordt met terugwerkende kracht als goede voorbeeld aangevoerd.

En als je denkt dat je alles hebt gehad, trek je in de pits een benzineslang mee en ben je definitief de Mr Bean van de baan. Hoon is je deel. Vooral omdat je toch al een verwaande etter werd gevonden. Zie in De Telegraaf de lezersreacties op je Waterloo: Het sliepuit-gehalte druipt van de regels.

Hoe het ook zij, ik denk dat in die jongen gisteren iets is geknapt. En het zal hem de rest van z'n leven worden nagedragen. Het is een redeloze, keiharde wereld. En de ongetwijfeld keiharde Christijan Albers is er het redeloze slachtoffer van.

Je zou al die forumterroristen na een spoedcursus F1 eens een dagje met die rot-Spyker de baan op moeten jagen. Kijken hoe ze zich houden tussen de supersonische Ferrari's en McLarens. Kijken hoe ze dan piepen. Ik verheug me nu al.