Sabotage

In het noorden nemen ze het automobilistje pesten wel heel letterlijk. Wat hier aan temporegulerende middelen uit de kast wordt gehaald, grenst aan verkeershinder. Mijn favoriete route richting de A7 loopt via de dorpen Een, Bakkeveen en Frieschepalen. Heerlijke landwegen met de machtige uitzichten die je helemaal tot rust brengen. ik heb hier dan ook nooit iemand zien scheuren. Locals kijken wel uit met al die bomen langs de kant en overstekend wild dat boven de zeventig niet alleen je auto maar ook jou sloopt. Maar de autoriteiten doen alsof ik daar alleen kom om te blazen. En men laat, heel Nederlands, geen mogelijkheid onbenut om dat ingebeelde kwaad de kop in te drukken. Tussen Een-West en Bakkeveen staan de hekjes. Om de paar honderd meter staan ze daar met twee paar aan weerszijden van de weg, beide duo's een meter of twintig van elkaar geplaatst, als sluizen op het droge niet-bestaande jakkeraars te bestrijden. Door hun plaatsing in de berm, dwars op het asfalt, hebben ze het optische effect van een wegversmalling die hardrijders moet ontmoedigen. Hoe onschuldig het ook mag ogen op de foto, in de praktijk zijn ze zelfs voor de meest gezagsgetrouwe sukkel een bron van overlast. Met tegenliggers naast je voelt het daar alsof je je door een flessehals moet wurmen. De weg versmalt trouwens echt, gevaarlijk onzichtbaar. Langs het wegdek zijn ter hoogte van de hekken in lengterichting betonblokken geplaatst die je zo raakt als je te strak rechts houdt, vooral omdat je ze in het donker zo slecht ziet. Uitwijken is onmogelijk gemaakt met beplanting aan weerszijden. Omdat je nooit weet of je tegenligger tussen die hekjes van de zenuwen midden op de weg gaat rijden, stop ik vaak maar bijtijds om tegemoetkomend verkeer te laten voorgaan. Verstandig, want mensen blijken zich in zo'n vertragingszone vaak onvoorspelbaar te gedragen. Ze hadden hier in the middle of nowhere net zo goed meteen verkeerslichten kunnen plaatsen. Te stompzinnig voor woorden. De overtreffende trap van de waanzin vind je in Frieschepalen. Daar hebben ze plompverloren enorme kubussen midden op de weg gezet om vlotte automobilisten op de knieën te dwingen. Die dobbelstenen staan schuin tegenover elkaar, waardoor je slalommend moet rijden. Ze hebben er voor de zekerheid reflectieschermen op geschroefd, maar 's nachts kan zo'n barricade zelfs stapvoets tot levensgevaarlijke vergissingen leiden, helemaal als het mist. Als ik zo'n streek had geleverd, was ik gearresteerd wegens obstructie van het wegverkeer. Het gezag mag dit. Van de treitertrends mag ik de elleboogjes niet ongenoemd laten. Dat zijn gemene, temporemmende krommingen in de weg, meestal net voor de dorpsgrens, met een vluchtheuveltje in het midden om het verkeer in beide richtingen te scheiden. Voor de trekkers en de melkwagens in dit boerenland is het op die smalle stroken kruipdoor sluipdoor. Zou het daarmee te maken hebben dat in een ander dorp vlakbij de wegwerkers permanent hun kampen hebben opgeslagen bij zo'n planologisch wangedrocht? "Nu hebben ze daar alweer de weg opgebroken", zegt E., "misschien vonden ze de stoepranden niet hoog genoeg." Of ze zijn vermorzeld door een hooiwagen. O ja. Rond Norg hebben ze de verkeersdrempels van nóg scherpere punten voorzien. Ruim binnen de marges van de toegestane snelheden, die trouwens per kilometerpaal veranderen, krijgen auto en inzittenden nu een opdonder van jewelste. De zoveelste corrigerende tik van een overheid die burgers slechts als opvoedkundige objecten ziet. Amateurs.