SAAB-nostalgie

Leuk, de special over SAAB in AW nr.45. Van de special over Eric Carlsson had ik al bijzonder genoten. Dat was mijn held vroeger, want mijn vader had een 96. Ik verslond als puber alle autobladen op zoek naar rallynieuws en overwinningen van Eric, de Zweedse reus-op-het-dak. Dat vond ik de mooiste stunt: harder (door de bochten) gaan dan een Porsche, toch over de kop, uitstappen , Saabje omkeren, doorrijden en alsnog winnen. Kom daar nu eens om met het moderne opvouwbare blik.

In mijn vaders 96 heb ik mezelf leren rijden toen ik nog 17 was. Met 12 officiële rijlessen geslaagd voor ruim 100 gulden. Die 96, de DT-02-54, een KLM-blauwe van 1960, had mijn vader tweedehands van een piloot gekocht in 1963. Opeens behoorden we tot een select gezelschap van elkaar met lichtsignalen groetende dokters en academici (mijn vader was gewoon onderwijzer).Ook in het donker was de poezenneus herkenbaar aan de plaats van de koplampen! Ik kende die wagen van binnen en van buiten. Onder de motorkap was alles zichtbaar en bereikbaar. Dat was ook wel nodig, want als tweetact had ie om de haveklap een vette bougie. Die kon ik met mijn ogen dicht verwisselen. Ooit op één pit thuisgekomen, zelfs dat lukte. De vrijloop was heerlijk, kon je zo een kilometer uitrollen. Was ook wel eens nodig als je een vastloper kreeg, wat mij eenmaal gebeurd is; opeens is de motor weg en rolt de auto gewoon door. Even afkoelen en doorrijden maar. Mijn vaders 96, ik kon ermee lezen en schrijven. Ondanks diagonaal banden had de 96 een sublieme wegligging. Met 840 cc, 42 pk en ruim 800 kg leeggewicht haalde ik 1 op 13. Mijn enige botsinkje ooit had ik in die 96, op een onzichtbaar stukje ijzel, waar ik tegen een auto-met-trekhaak doorgleed. Alleen de Saab had schade, een kromme (ijzeren) bumper. Die heb ik tegen een lantaarnpaal recht-gebotst. Dat lukt nu niet meer met dat plastic. Ik heb dus al een leven lang no-claim. De DT-02-54 is ook "på täcket" haar leven geëindigd, toen mijn zus erin werd aangereden en op het dak in een weiland belandde, terwijl de motor bleef draaien. Voordeel van een tweetact, geen carter! Die blauwe was wel total loss, en werd opgevolgd door een V4, de 80-16-EK. Die heb ik later weg moeten doen wegens het bekende versnellingsbakeuvel: een zwakke 2e en 4e as, niet berekend op 65 pk. Daarna ben ik definitief aan Citroens verknocht . Niettemin kijk ik met weemoed naar elke 96 die ik tegenkom. Wat had die tweetact een heerlijk ronkend geluid, bijvoorbeeld.

Smullen dus van die nostalgische verhalen in AW. Maar dat brengt ook het besef bij dat autonostalgie bij mannen over hun oude favoriete merken minstens zoveel te maken heeft met de herinneringen aan die tijd en die tochten als met die auto's zelf. Zo leuk was dat niet om in de regen vette bougies te vervangen of slecht startende auto's aan te duwen! Onze nostalgie is die van de "temps perdues", when we were young……. Met je vriendinnetje in je vaders auto, vakanties in Frankrijk, altijd mooi weer, je eerste spannende slippartij, enz. Zo goed of zo groen waren die auto's ook niet. Als ik aan 1 op 13 denk was dat niet slecht toen, vergeleken met andere auto's in die klasse. Dat je dat nu ook haalt met een Mercedes of BMW met vijfmaal zoveel pk's, dat is wel vooruitgang. Alleen heb ik niets aan een top ver boven de 200, met 125 km/u was je in de 96 al helemaal gelukkig…. En dat je nu niets meer zelf kan doen en niets meer ziet onder dat plastic beeldhouwwerk onder de motorkap, dat is puur achteruitgang. Ben wel benieuwd of de tests ,met een mix tussen twee- en viertact nog wat geworden zijn, lang niets meer over gehoord.