Ruitenwisser

Laten we het eens over ruitenwissers hebben. In perioden van veelvuldige & langdurige regenbuien - vaak dus - gaan mijn gedachten altijd terug naar het catastrofale jaar 2000, toen ik voor het AD dagelijks tussen Zaandam en Rotterdam pendelde. In mijn herinnering regende het permanent, net als nu. Aan die periode heb ik een soort regentrauma overgehouden.

Regen maakt me agressief en bloedchagrijnig. Het ergste is dat ik niemand van een regenbui de schuld kan geven, omdat het weer nu eenmaal niks expres doet.

Enfin, door dat regentrauma denk ik dus terug aan die twee jaar heen en weer tobben voor het AD. Ik hoor de donderbuien in de eindeloze file voor de Schipholtunnel tussen vijf en zeven knetterend mijn troostmuziekjes overstemmen. En nu we toch terzake komen; ik zie ruitenwissers hypnotiserend heen en weer bewegen. Op den duur maken ze je knettergek. Omdat ze al naar gelang de weersomstandigheden te traag of te snel gaan. Omdat ze piepen en knarsen. Omdat ze met een afschrikwekkend blubberend gesputter protesteren tegen een langzaam opdrogende voorruit.

Een regensensor had ik destijds niet, maar daar zou ik niet zoveel aan hebben gehad. De ellende is dat je ook regensensors aan het begin of het eind van een regenbui voortdurend zit te corrigeren. Zonder heb je niettemin natuurlijk helemaal je handen vol, als het voortdurend hollen of stilstaan is. Het regent hard, het regent zacht; je staat eens stil, je trekt eens op; je moet een vrachtwagen voorbij; je gaat door een tunnel. En al die tijd tikt de rechterhand van intervalstand naar een, van een naar twee en vice versa. Nog een herinnering aan die tijd: een tintelende rechterhand.

Kortom: wat is een goede ruitenwisser toch een heerlijkheid. Een slechte kan je leven verpesten. Aan mijn eigen auto's merkte ik de afgelopen weken hoe het wel en niet moet. De wissers van mijn tien jaar oude Volvo 850 zijn dramatisch slap, lawaaierig en slijtagegevoelig, een prima reden om de auto compromisloos te gaan haten. Het dertien jaar oude, eenarmige exemplaar van de E-klasse blijft een perfecte demonstratie van technologische doordachtheid. Het bereik is enorm en hij geeft geen kik. Ook fijn is dat de ruitensproeier bij de Benz een echte hogedrukspuit is, terwijl de Volvo niet meer dat een zielig impotent straaltje produceert. Het zijn kleine manco's met grote gevolgen, zoals ons deze walgelijke zomer leert. Vandaar dat ik de afgelopen dagen veel aan ruitenwissers dacht, en dat ik op mijn Benz nog trotser was dan anders.