Rover

Ik heb een Rover 75 met 340.000 km op de klok gekocht. Wie weet dat 'betrouwbaarheid' wel degelijk een thema was zet wellicht vraagtekens bij dit besluit, maar ik kan het - inmiddels – uitleggen.

Dat is maar goed ook, want eigenlijk was ik helemaal niet van plan om mijn 318i cabrio weg te doen. In een poging mijn eeuwige zoektocht naar leuke koopjes een halt toe te roepen, beloofde ik mezelf vorig jaar augustus dat ik minstens een jaar met die auto zou doen. Helaas bleek ik al na een maand of acht genoeg smoezen te hebben verzameld om me weer avonden lang te laten wegzakken in de vergeten hoekjes van de occasionsites. Zo was de vijftien jaar oude Beier dankzij z'n stoffen kapje en hoogtoerige viercilinder toch wel wat roemoerig voor de duizend kilometer die ik er wekelijks mee aflegde en zat er wat onderhoud aan te komen. Daarnaast, zo vertelde ik mijn wederhelft, wil dat cabrioweer toch niet op gang komen dit jaar.

Met dat laatste had ik in ieder geval één steekhoudend argument te pakken. De vervanger moest een betrouwbare sedan worden op diesel of LPG met een schuifdak, een meer volwassen rijgedrag dan de toch wel erg oud aanvoelende E36 en een zeker 'karakter'. De shortlist bestond behalve de obligate E46 (een zescilinder op gas, graag) uit de Honda Accord 2.2 diesel (ik heb een zwak voor dat merk), de Jaguar X-Type diesel ('gewoon een Mondeo' beschouw ik in dit geval als een aanbeveling) en... de MG ZT. Die auto stamt uit de tijd dat BMW eigenaar van Rover was, hetgeen zich onder meer uit in de CDTi-gedoopte BMW-diesel.

Wie MG ZT zegt, zegt Rover 75, maar waar de ZT bij mij de juiste snaren weet te raken vind ik een Rover 75 wat oubollig ogen. Het zilvergijze exemplaar dat ik in Stadskanaal aantrof was dankzij z'n overvloedige uitrusting, fraaie schoeisel en moderne facelift-neus een uitzondering op die regel, maar het bedrag dat ervoor gevraagd werd stond in geen verhouding tot de hoge kilometerstand. Na een rondje langs occasion-orakel Nic de Boer ("je bent nog niet oud genoeg voor deze auto") en Rover-rijder Cornelis Kit ("doen!") deed ik uit pure baldadigheid een bod dat net iets boven de helft van de vraagprijs lag en besloot het ding daarna te vergeten.

Je raadt het al: dat bod werd prompt geaccepteerd en die auto staat inmiddels voor de deur. Wat de uitrusting betreft loog de advertentie in ieder geval niet, want na een korte brochure-studie blijkt werkelijk iedere optie te zijn aangevinkt. Ook verkeert de auto gezien z'n levenservaring in een bijzonder nette staat, waar het feit dat de vorige eigenaar bijna alle kilometers voor z'n rekening nam ongetwijfeld een rol in speelt.

Leuke, verstandige argumenten, die echter direct hun biezen pakken als de eerlijkheid om de hoek komt kijken. Natúúrlijk ben ik gewoon ingepalmd door deze auto. Het overdadige chroom, de fraaie, aflopende kont, de glans van het houten stuurwiel en het genot van het zoemende elektrische zonnescherm voor de achterruit: hier kan geen Duitser of Japanner tegenop.

Gelukkig blijft dat gevoel ook na een paar dagen rijden nog overeind. Het grote genieten kan dus beginnen, al zijn er natuurlijk wel wat klusjes te doen. Zo moet die afzichtelijke trekhaak zo snel mogelijk verdwijnen, hangt de kentekenplaat uit het midden, zijn de achterbanden aan vervanging toe, klinkt de Harman Kardon-audio niet meer zo geweldig en is er natuurlijk het nodige schoonmaakwerk. En hoorde ik daar nou een bijgeluid bij het rechtervoorwiel?

*wordt ongetwijfeld vervolgd*