Rood

Toen ik in een oud foto-album mijn knalrode 850 R terugvond, was een aan wanhoop grenzende nostalgie mijn deel: hoe heb ik dat rijdende kunstwerk ooit kunnen wegdoen? Ik nam een stoer besluit. Als mijn overbeschaafde donkergrijze R ooit door de hoeven zakt, komt er een rode Volvo. Niet dat laffe metallic-rood, een rijdende tomaat wordt het. Zelfs de nieuwste V70 is als roodhuid pure toverij, zag ik in Zweden. Hij lijkt er lichter en compacter door, hij is in één klap lijkkist-af, helemaal in combinatie met een licht interieur. Een weldaad voor het oog en het humeur.

Die dan maar doen? Geen denken aan, zolang de grijze bij de les blijft. Niettemin – een slimme meid is op haar toekomst voorbereid - een kort beschikbaarheidsonderzoek gedaan op volvocars.nl. Conclusie: de gemiddelde V70 is zo dood als een pier. Nederland heeft 'm het liefst in zilver, seashell metallic, magic blue pearl, titanium grey of black sapphire – op Autotrack vond ik tussen de tientallen grijze muizen welgeteld één rode van het laatste type.

Waarom is rood in Nederland taboe voor grote auto's? Omdat rood te frivool, te kinderlijk, te weinig zakelijk wordt gevonden. De betere leaserijder denkt dat hij in rood niet representatief is. Hij neemt een Volvo in de kleur van zijn pak; grijs, blauw of zwart. Hij dekt zich in, hij wil geen aanstoot geven. Hij vergeet dat de aanval de beste verdediging is. I did it my way – dat is wat mannen op hun sterfbed moeten kunnen zeggen.

Bij mijn andere lievelingsmerk is de toestand even deplorabel. Ooit een rode Mercedes E-klasse Kombi gezien? Ik in Nederland nooit. De nieuwe C is er wel in rood, net als de BMW 3-serie. Het effect is oogverblindend prachtig. Maar op de Nederlandse weg kom je ze zelden tegen. Alleszeggend. Pure kleurenangst.