Ringgevecht

Ik laat me niet zo snel gek maken. Ook onderweg probeer ik het hectische Hollandse verkeer een beetje in perspectief te zien. Liever grinniken dan grommen, zeg maar. Zo ook afgelopen week, toen ik op de rondweg van Amsterdam met een keurig gangetje van 102 kilometer per uur naar de redactie hobbelde en te maken kreeg met een ouderwets staaltje van Randstedelijke verkeersagressie.

We schrijven een uurtje of half tien, de vakantiespits loopt langzaam ten einde en ik rij met m'n test-Honda FR-V op de linkerbaan. Ik rij gewoon keurig met het verkeer mee, zoals altijd op de Ring zet ik de cruise controle op 105 kilometer per uur. Sneller mag niet en dat heeft toch geen zin, want de aorta van Amsterdam wordt toch op ieder willekeurig moment van de dag geplaagd door een chronische vorm van aderverkalking. Daar denkt niet iedereen zo over, want voor ik het weet doemt er een Volkswagen Transporter op in m'n binnenspiegel. De mafkees achter het stuur zit wild te seinen met z'n lichten en besluit de verfmoleculen op mijn achterbumper eens van dichtbij te bekijken. Links hangen, seinen, naar de rechterkant van de rijbaan slingeren, seinen...

Op zo'n moment komt er een enorm recalcitrant mannetje in me naar boven. In plaats van rustig een baantje opzij te gaan en het T5-heethoofd de ruimte te geven, zoals ik normaal zou doen, blijf ik lekker pesterig op de linkerbaan plakken. Nu kan hij het krijgen ook! Waarschijnlijk loopt de temperatuur in zijn smerige, ondergezwete schildersbussencabine al zo hoog op dat er bloedvaatjes in zijn ogen springen en zijn knokkels wit uitslaan uit pure frustratie. De loser. Ondertussen check ik de stand van de cruise nog eens, zet de muziek wat harder en kijk met een twinkeling in mijn ogen naar de opgefokte ringracer achter me. Bij de afslag RAI ontstaat er wat ruimte op de middelste baan, de busjesman aarzelt geen moment en prakt zijn ongewassen gebruiksvoorwerp naast mijn auto. In het voorbijgaan trakteert-ie me ook nog eens op gescheld en een opgestoken middelvinger. Welkom in 020...

Het mooiste van dit alles vind ik nog dat ik twee minuten later bijna náást de bewuste kneus sta op de afslag Zuidoost. Hij praktisch met z'n tanden in het stuur, ik nog steeds genietend van hoe triest zijn optreden is. Saunaatje, vriend?