Regen!

Als rechtgeaarde Hollander klaag ik graag over de chaos op de Nederlandse weg en de conditie van de wegen. Vandaag kan ik m'n lol op. Bij Utrecht stond vanmorgen zomaar de rechterrijstrook van de A2 onder water. Dertig kilometer file, om half acht 's ochtends. Koren op de molen van de mopperkont. Schande! Rotland. Wegen van niks. Hebben ze hier nog nooit van waterbeheer gehoord?

Zo, dat lucht op. Maar het slaat nergens op. Ik kan u verzekeren: we zijn in Nederland gebenedijd. Erop rijden is weliswaar onmogelijk geworden, het vaderlandse asfalt verkeert tenminste meestal wel in blakende conditie.

Vergelijk dat eens met de landwegen in Norfolk, Engeland. Ik rijd er rond met een Lotus Europa S. En loop op eieren. Dit wordt niet de fijnste dag van mijn leven. Voor het eerst rijd ik links, met het stuur aan de rechterkant. Dat doe je toch liever in een oude Polo dan met een 200 pk sterke vlieggewicht zonder tractiecontrole. Dan begint het te regenen zoals het vandaag in Nederland doet. Het water komt met bakken uit de hemel. Niet gehinderd door een waterafvoerende greppel stroomt de aarde uit de wallen langs de wegen op het wegdek. In minder dan geen tijd gaat het asfalt schuil onder diepe modderpoelen die als snelstromende rivieren heuvelafwaarts razen, en vooral in de dalen voor levensgevaarlijke situaties zorgen. Geen idee meer waar de weg ophoudt en de berm begint. De opspattende golven reduceren het zicht tot bijna nul; de ene ruitenwisserarm van de Lotus voert een ongelijke strijd tegen het modderwater. De weg zelf - vol scheuren en gaten - is zo spekglad dat ik, hoewel voorzichtig rijdend, de auto één keer bijna kwijtraak. Met een zucht van verlichting en kramp in beide armen lever ik de meesterlijke Lotus in. Great car, wrong moment. Helaas, erkennen ze ook bij Lotus, wij hebben hier de beroerdste wegen van Europa.

Vanmorgen stond ik net als iedereen muurvast in het verkeer, met de kinderen jengelend achterin en 320 diep gefrustreerde, werkeloze pk's onder de motorkap. Maar wel in Nederland. Op vers gewalst asfalt zonder één oneffenheid, perfect gemarkeerd door de wegwerkers die ik een maand geleden dagelijks vervloekte toen ik nog geloofde dat ze dat vermaledijde kruispunt voor de Bernhardbrug terroriseerden met een achterbakse stiptheidsactie. Het allermooiste: Geen plas te bekennen. Ik durf het bijna niet te zeggen; ik genoot met volle teugen. Nederland is echt een paradijs. Die wegen, schitterend! Laat het iedereen een troost zijn die vanmorgen in die rotfile op de A2 stond.