Positief reisadvies Essen

1 december 2009 om 08:15

Moet ik nou een positief of een negatief reisadvies afgeven over de Essen Motorshow, dacht ik na mijn bezoek vrijdag aan de Essen Motorshow. Door de crisis is de beurs behoorlijk uitgekleed. Geen grote autofabrikanten die een speciale uitvoering presenteren of een nieuwe racebolide of coureur voorstellen, zelfs grote tuners als Abt en AC Schnitzer laten de beurs voor wat –ie is.

Dus waarom zou je nog naar het Roergebied afreizen? Voor een Rolls-Royce Silver Shadow die op oneerbiedige wijze is omgebouwd tot dragracer? Voor een Golfje II dat op 'old school' wijze is behandeld zodat –ie er uitziet als een ouwe roestbak?

Maar ook al is Essen anders dan de laatste jaren, je kunt je nog altijd verlustigen aan fraaie klassiekers en bijzondere bolides die ook daadwerkelijk te koop zijn. Even stond ik te zwijmelen bij een schitterende 911 Turbo 3.3 (964) uit 1991 met 106.000 kilometer op de klok. Het bedrag van 45.500 euro past niet binnen mijn budget. Dromen hoort er een beetje bij op autoshows. En door al die tuners die afgezegd is er meer plaats voor de schitterende legendarische Ferrari's van de Mythos Ferrari-expositie.

Fan van oude racewagens? De tentoonstelling van oude Lotus F1-wagens en andere roemruchte bolides die voortkwamen uit het brein van Colin Chapman staan te glimmen in Essen, inclusief een oud bedrijfswagentje van het Engelse merk. Juist in sombere tijden komt nostalgie tot leven.

Al heb je een broertje dood aan tuning, het blijft vermakelijk om van een afstandje te aanschouwen hoe petjes een maandloon uitgeven aan prullaria en bepakt en bezakt met zaken als led-lampen voor hun vijftien jaar oude Golf of Astra het beurscomplex verlaten.

Dus kom op, stap in de auto, knal over de Oberhausen-straight en maak er gewoon een lekker ouderwets dagje Essen van. Inclusief een broodje schnitzel of ranzige curryworst, want het blijft tenslotte Essen.

Na 20 jaar bij AutoWeek zo’n beetje alles wel gedaan en meegemaakt. Sinds 2012 chef redactie maar streeft er nog altijd naar om tien procent van zijn werk te laten bestaan uit bezigheden met auto’s zelf. Da’s tenslotte toch de reden dat -ie dit werk is gaan doen. Passie voor auto’s van kleins af aan, spelde op zijn twaalfde testjaarboeken, kocht de eerste AutoWeek een paar dagen voor zijn dertiende verjaardag van zijn zakgeld. Jawel, dat ene nummer dat in januari 1990 voor een gulden in de winkel lag. De oorzaak van dat velen nog denken dat AutoWeek de eerste jaren altijd een gulden kostte, maar op de tweede stond toch echt een prijs van Hfl. 1,95! Dat hij twaalf jaar later zelf in dienst zou treden bij het autoblad had hij nooit gedacht. Na de middelbare school bracht de opleiding HEAO-economisch linguistisch, zeg maar een soort CE met extra aandacht voor vreemde talen, hem bij de BMW-importeur, en later die van Opel. Een carrière in de autobranche was het beoogde pad, maar het liep anders. Eind 1999 zocht een journalistiek bureau een autoredacteur, en zo kwam hij terecht in de autojournalistiek. Iets meer dan twee jaar later was daar de overstap naar AutoWeek. Tests, nieuws, bijdrages aan de occasionrubriek en een jaar later ook in bezit van een racelicentie. Twintig jaar bij een werkgever, het is iets dat niet meer van deze tijd lijkt maar sowieso is het werk door de jaren heen zo vaak veranderd dat je bijna geen jaar hetzelfde doet qua werk. En de veranderingen in autoland gaan momenteel sneller dan ooit, dus ook dat maakt de werkzaamheden anders. Sinds 2021 naast chef redactie ook coordinator online.

22 Bekijk reacties