Pleisters op de wonden

De tijden zijn te zeer veranderd, merk ik als een van de miljoenen Nederlandse automobilisten. Ik sukkel met steeds lagere gemiddelde snelheden van importeur naar importeur, van concert naar vergadering, van Drenthe naar Schiphol en van Albert Heijn naar Ikea. Ik doe dat als wij allemaal in een land waar boven de 100 niks meer mag en waar autorijden dus nooit leuk wordt. Waar ochtend- en avondspits gestaag naar elkaar toegroeien en automobilisten met lastenverzwaringen voor hun steeds verder afgeknepen privileges mogen opdraaien.

Mijn toppers moeten pleisters op die wonden zijn. Ze moeten niet te spannend, redelijk betaalbaar en vooral extreem rustgevend zijn. Wat je zoekt is prikkelvrije perfectie die de frustratie van het reizen optimaal verzacht. Nou, toen ik alle Urussen en gekmakende hot hatches had afgestreept bleven er vijf filebestendige auto’s over. Op de riante en spatzuinige Toyota Camry Hybrid volgden tot mijn verbazing vier EV’s van Koreaanse herkomst; de Hyundai Kona en Ioniq, de Kia E-Niro en E-Soul.

En ja, dat zegt een man die ook de magistrale Supra en de heerlijk doorgedraaide Urus reed.

Hoe kan het, dat mijn favoriete auto’s allemaal bloedsaaie apparaten zijn? Omdat ze je niet frustreren met prestaties die ze toch niet kunnen waarmaken, je nooit meer dat wanhopige gevoel bezorgen van kunnen maar niet mogen. Ze genezen je zelfs van de behoefte.

Ten eerste zijn ze volkomen stil; de Toyo hoor je alleen bij optrekken een beetje. Ten tweede maken de Japanners hun verbruiksopgaven en de Koreanen hun actieradiusbeloften waar. De Camry rijdt met twee vingers in de neus 1 op 20. Kona, E-Niro en E-Soul halen uit hetzelfde 62 kWh-pakket met een beetje voorzichtigheid allemaal makkelijk 400 kilometer. De Ioniq tuft op zijn luttele 38 kWh-accu ruim 300. Ten derde zijn ze buitengewoon degelijk in elkaar geschroefd. Ten vierde zijn ze zeer rijk uitgerust voor alleszins beschaafde prijzen. Ten vijfde lijken de EV’s behoorlijk winterhard te zijn, waarmee de laatste reden wegvalt om van aanschaf af te zien.

Dat kan ik weten, omdat ik met elke nieuwe stekkerauto een zomer- en winterronde rijd om een goed beeld te krijgen van de seizoensgebonden fluctuaties in bereik en laadcapaciteit. Zo stapte ik onlangs weer in de vernieuwde Ioniq, die me afgelopen juli had verrast met een extreem laag energieverbruik van 11,5 kWh per 100 kilometer en een bereik dat grofweg samenviel met de WLTP-opgave van 311 kilometer.

De grote vraag is dan hoe zo’n auto bij temperaturen van 0 tot 5 graden functioneert. Wel, de Ioniq rijdt met vrij veel snelheidskilometers onder pre-winterse omstandigheden nog steeds vrij makkelijk 280 kilometer op één lading. Dat is niet eens veel minder dan kolossen als Jaguar i-Pace en Audi e-tron voor een ton uit een ruim verdubbelde batterijcapaciteit persen, en maar 30 kilometer onder de ’s zomers moeiteloos realiseerbare WLTP-waarde. Het capaciteitsverlies valt bij de Ioniq blijkbaar significant lager uit dan de 20-30% die sommige concurrenten boeken. Hoe dat komt? Hij is geen suv, hij heeft een zeer lage Cw-coëfficiënt en hij is relatief licht. Hij is in alle bescheidenheid de briljantste auto van 2019, of in elk geval de meest doelmatige.

En van die 136 pk zeg ik, wie had dat gedacht: Meer Dan Genoeg. Ik stond met de Hyundai in de file naast een snelle Audi en ik dacht: arme RS-man, jij bent nog ongelukkiger dan ik. Jij hebt een kapitaal over de balk gegooid, en dit is je loon.

Kort door de bocht: ik geef me over. En mijn voorspelling voor 2020 luidt dat steeds meer mensen dat gaan doen.

Ik wens u een draaglijk, crashvrij autojaar met zo min mogelijk oponthoud, en af en toe een fijne Urus-droom met dat hartverscheurende V8-geluid van vroeger.