PK

En zo ging afgelopen woensdag, na maanden van intensieve voorbereiding, de kogel eindelijk door de kerk; de eerste uitzending van PK was een feit. 444.000 kijkers trokken Rob en ik met ons nieuwe, onafhankelijke autoprogramma op de Nederlandse buis. En hoeveel kritiek ik ook had op mijn eigen functioneren, hoeveel verbeteringsmogelijkheden ik ook zag; ik was trots.

Zoals verwacht liepen de reacties zeer uiteen, van lovende woorden in nota bene Trouw en Volkskrant tot de verschrikkelijkste verwensingen voor Rob en mij, inclusief honende commentaren op mijn omvang, haardracht en gebit. Logisch. De Schepper heeft geen Reinout Oerlemans van me gemaakt maar een dikzak die al zestig lijkt op zijn veertigste. Hij begunstigde me bovendien met een verregaande onverschilligheid aangaande uiterlijke zaken. Tsja, dan krijg je dat. En zeker als je in een auto zonder fatsoenlijke airco moet werken bij temperaturen van vijftig graden, met een nietsontziende camera op je lip, zie je er nu eenmaal niet op je voordeligst uit.

Het blijft een vreemde ervaring, zo te zijn overgeleverd aan de publieke opinie. Plotseling heeft iedereen een mening over je. Gelukkig kan ik er goed tegen. De complimenten zijn leuk, maar van wat tegenstand lig ik niet wakker.

In de eerste plaats omdat ik ondanks mijn monsterlijke kop een prima leven heb, de leukste vrouw ter wereld vond en nu, door een speling van het lot, mag samenwerken met een van de beste Nederlandse televisiepresentatoren. In de tweede plaats omdat ik niet eens het recht heb om me door kritiek uit de slaap te laten houden, in aanmerking genomen dat ik mijn loopbaan ooit begon als een van de grofst uithalende journalisten die Nederland destijds rijk was.

Intussen is de wereld sterk veranderd. Toen stond ik er als pestkop bijna helemaal alleen voor, terwijl Nederland dankzij het internet twintig jaar later één groot treiterforum is geworden. Goed zo; alles voor de vrijheid van meningsuiting, het meest betwiste maar belangrijkste recht dat we in Nederland hebben. Blijf dus vooral schelden tot u er bij neervalt, geliefde vijanden. Duizend keer liever terreursites & stompzinnig forumgebral dan de politiek-correcte angsthazenjournalistiek die Nederland sinds jaren teistert, en die nog veel knipmessende lakeienbladen de kop zal kosten. Geef mij de GeenStijl-formule maar. Provoceren, uitdagen, gein trappen, niet dat verantwoorde.

En nu het aardige: Zo doen wij bij PK het ook. Over de kwaliteit van het eindresultaat moeten anderen maar oordelen, maar we doen wat we leuk vinden. Als een kind zo blij belachelijke auto's rijden, ook als ze per ongeluk al tien jaar op de markt zijn. Een beetje ouwehoeren over het verschil tussen goede en foute bakken. Op een pompstation vieze snacks uit de muur trekken. Twee doorgedraaide Brabo's als The Dukes of Hazzard over een open brug laten scheuren. Met een Porsche Cayenne zo hard mogelijk door Duitsland rijden. We varen onze eigen koers. Na aflevering één weet iedereen in het PK-team heel goed waar de minnen zaten, maar een deel van die 444.000 kijkers heeft wat mij betreft gezien wat gezien moest worden: dat we er lol in hebben.

Kom maar op.