Petjes

Het nieuwe jaar is nog maar één dag oud wanneer mijn vrouw ontdekt dat de wereld ondanks alle mooie voornemens een jungle is gebleven. Met de kinderen achterin schuift ze voor het stoplicht aan achter een oude Astra. Het is een Opeltje uit het roesttijdperk, optisch getuned met de lachwekkende onbeholpenheid van echte randdebielen. Grote spoiler achterop, dubbele kwikfitpijpen, No Fear op de achterruit, de stereo op windkracht twaalf: Sjonnies.

Van die jongens is bekend dat ze er geheel eigen opvattingen over verantwoord autorijden op nahouden. Dus gaat het Astraatje, zodra het licht op groen springt, niet in zijn één maar in zijn achteruit, waarna het met een kolossale dreun op E.'s Seicento klapt. Mijn vrouw schrikt zich kapot; paniek op de achterbank. Een gevalletje schadeformulier, dat kan niet anders. Maar voor ze kan uitstappen om de schade op te nemen, schieten de petjes in een orkaan van housegebulder plankgas weg. E. is te beduusd om het kenteken te noteren of haar met camera bewapende mobieltje uit haar tas te grissen. Eerst een hysterisch dochtertje van acht tot rede brengen, first things first. Zo trekken petjes altijd aan het langste eind, zo is het leven: soms zit het mee, soms zit het tegen.

De gevolgen lijken mee te vallen. De bumper lijkt op het eerste gezicht iets ontzet, maar het Fiatje rijdt dapper door. Niks aan de hand, denken wij thuis, geluk bij een ongeluk. Tot de auto een week later met rokende motor langs de kant staat na een half uur stilstaan in een kolkende file tussen Muiderberg en Diemen. De diagnose van de Wegenwacht is onverbiddelijk: de radiator is naar God. En dat is niet de schuld van Fiat, weet hij ook. Het autootje heeft een klap gehad, geen twijfel mogelijk. Aha. Het Astraatje.

Dat is dan 600 euro, zegt de Fiat-dealer een week later. Gelukkig nieuwjaar.