Pech onderweg

Het bericht op teletekst over de topdrukte bij ANWB-steunpunten wegens een sterk gestegen percentage pechgevallen doet me aan vroeger denken.

Mijn ouders haatten vakantie. Als we gingen, kwamen we nooit verder dan Zuid-België. Na maximaal een week vond mijn vader, die het liefst op zijn rug lag, het genoeg geweest. Meestal bleven we thuis. Mijn broer en ik hadden een vreselijke jeugd. Wij wilden ook naar Spanje.

Mijn ouders daarentegen hadden 's zomers de tijd van hun leven, dankzij een sterk ontwikkeld leedvermaak. Pechgevallen in de familie- en kennissenkring vormden een bron van plezier. Nieuws over een gestrande oom die met een kokende motor, een hysterische vrouw, drie jengelende koters achterin en een rotte vouwwagen aan de trekhaak in Lyon lag uit te huilen werd met hoongelach begroet. Zij lekker wel, wij lekker niet. Oost west, thuis best.

Daar denk ik aan, als ik lees dat de ANWB-meldkamers dit weekend door wanhopige vakantiegangers zijn platgebeld. Zelf zit ik namelijk ook thuis. Na een half jaar verbouwen, maandenlang keihard werken en veel familieleed ben ik te gevloerd voor 1500 kilometer hangen en wurgen op de Route du Soleil. Dat mensen denken dat ze op vakantie moeten, is de stomste fout die ze kunnen maken. Rust moet je hebben. En die honkvastheid heeft zijn voordelen, stel ik vast. Niet alleen omdat we toevallig mooi wonen. Niet alleen omdat last minute-vakantiehuizen zo vaak tegenvallen. Niet alleen omdat dronken Fransen zo graag deuken in je auto rijden. Vooral omdat ik aan mijn kinderen geen kind heb.

Ze kunnen zonder begeleiding naar het zwembad. Ze kunnen een uur met de hond wandelen zonder in een ravijn te storten, hondsdolle vossen te ontmoeten of te worden gebeten door een ratelslang. Er is geen bomvol strand waar ik mijn dochter kwijt kan raken. Last but not least: de Limited en de gerestaureerde R staan droog en veilig onder dak. Ik voel geen leedvermaak, wel diepe opluchting. Even niet.

Niet dat het een straf is, in handen te vallen van de ANWB. De ene keer dat ik het meemaakte, was ik blij verrast door de efficiency van onze jongens. Middenin de Spaanse bergen, onwaarschijnlijk ver van de bewoonde wereld, blies mijn oude Peug de laatste adem uit. Binnen anderhalf uur was een lokale garagist ter plaatse, die de auto afvoerde en ons na een rit van minimaal een uur in het holst van de nacht in een Spaans dorp voor de deur van een hotel afzette. Perfecte service, jongens. Dus ik blijf lid. Je weet maar nooit.

Lees trouwens net in De Telegraaf dat vooral caravanners in de problemen zijn gekomen omdat ze bergopwaarts het nieuwe rijden uitproberen, in z'n vijf. Nu voel ik opeens wèl leedvermaak opkomen. Sterker nog: ik zit schuddebuikend voor mijn scherm.