Oude mensen

Op hun spaartegoed na krimpt bij oude mensen alles. Lijven, moed, lust, wagenpark – het wordt alleen maar minder. Mijn dorp, waar senioren in het voor- en hoogseizoen de oude dag opfleuren met een geheel verzorgd midweekarrangement of een dagje trappen op het Noordsche Veld, wordt van voor- tot naseizoen overspoeld met oudemensenblik. Helaas: alle vooroordelen over bejaardenauto's kloppen.

De jaarlijks terugkerende grijze golf verandert de Brink in een openluchtshowroom vol Ignissen, Agila's, Panda's en Fusions, allemaal lekker compact en geen cent te veel, die makkelijke hoge instap en het fruitige fietsenrekje achterop, gekocht op aanbeveling van de Bond voor Krasse Knarren. Op de camping naast het zwembad vind je de verfletste tweedehands die pa als pre-vutter nog ijlings nieuw kocht, voor de vrije val naar 70% hem zijn Caravantrekker van het jaar voor altijd door de neus zou boren. Trotse Knaus-man in het washok tegen Südwind-buur: "Ze lachen me uit, met m'n Almeraatje. Maar dat Almeraatje is toevallig niet kapot te krijgen."

Ik vroeg hem waarom hij geen Volvo V50 kocht. Geloof het of niet, die vindt hij mooi. Nog mooier: hij kan hem betalen.

'Ach jongen, waarom zou ik?'

Ik mag mijn vader graag. Maar op zo'n moment kan ik hem schieten. Zo'n zin klinkt naar doodgaan.

Ik wil best tachtig worden. Maar alleen als ik dan nog hartkloppingen krijg van een 911. Zodra die opwinding verdwijnt werp ik me met rollator en al voor de leeuwen.

Klopt. En die puber denkt: liever meteen de lucht in.