Oplaadbaar is niet oneindig

Hij komt eraan, de elektrische auto. Door velen gezien als de grote verlosser en daarom krijgt de stekkermobiel een voorkeursbehandeling. Zelf zie ik er ook wel wat in, hoewel de inzetbaarheid (nog) zeer beperkt is. Ander nadeel is de astronomische aanschafprijs. Bijna veertigduizend euro voor een tweezitter met een wasmachinemotor en zesduizend oplaadbare penlites aan boord is nogal veel. Daarnaast moet je alles ook een beetje in het juiste perspectief zetten. De personenauto neemt slechts een fractioneel deel van de totale CO₂-uitstoot voor zijn rekening (rond de 12%), dus oplossingen als deze hebben dan ook een uiterst gering effect. Zo zag ik gisteravond een reportage over zwendel met stookolie in de zeescheepvaart. Dat zwarte, stroperige goedje wordt nogal eens bijgemengd met kwik, zware metalen, fenol en benzeen. Je wilt niet weten wat de uitstoot is van een beetje olietanker! Ook zonder die 'additieven' trouwens... Tja, als wij zo graag voor € 12,95 een klopboormachine mét opbergkoffer en zestigdelige borenset uit China willen, dan zal er een bootje moeten varen om die dingen in de Rotterdamse haven te krijgen. Ik drijf af, terug naar de wereld van de accu. Geen huishouden werkt nog zonder. Eén ding hebben de oplaadbare tandenborstel, fotocamera, mobiele telefoon, toetsenbord, zaklamp, laptop, navigatiesysteem, iPod, scootmobiel, huistelefoon, fluisterboot en accuboormachine met elkaar gemeen: na verloop van tijd verzwakken de accu's. Is je mobieltje in eerste instantie een week stand by, een jaartje later is dat al stukken minder. En kon je op de nieuwe schootcomputer een week na aanschaf nog een paar uur tikken, een jaar later knippert na de tweede alinea het rode batterijtje al. De accu is de achilleshiel van alles wat oplaadbaar is. Er is voor de industrie dus nog een lange weg te gaan. Ik ben niet tegen vooruitgang, integendeel, maar bij de elektrische auto heb ik in veel opzichten de nodige vraagtekens. Zo, nu eerst mijn laptop weer aan het stopcontact...