Opgewarmd lijk

Het verhaal achter zo’n comeback is altijd 90% mythologie en 10% berekening. VW’s Bugatti-remakes zijn indrukwekkende hommages aan de grootheid en het kunnen van godfather Ettore, maar het zijn geen Bugatti’s en de merknaam is een loze huls. De mythe is niks meer dan een met vergane glorie opgetuigd verkoopverhaal. Een VW Chiron had het zo goed als zeker kunnen schudden.

To whom it may concern: MG is terug. Vanuit China meldt de herrezen feniks zich met een elektrische suv, de online verkrijgbare MG ZS EV. Eigenaar SAIC gloeit van trots.

Eveneens via China zou de geëlektrificeerde Saab 9-3 onder de naam NEVS 9.3 als een boemerang naar Europa moeten terugkeren. De auto, in zijn laatste Saab-jaren al een overgefacelift fossiel, is kleurlozer dan ooit. Met een door kleine en grote spelers marginaal of ruim overtroffen actieradius van 300 kilometer toont NEVS een indrukwekkend geloof in wonderen.

Ook terug; De Tomaso. Vorige week stelde Louwman Exclusive, dat hem gaat verkopen, de P72 voor. Een hommage op Apollo-basis aan Alejandro de Tomaso, die er niet meer bij is. Mooi ding, geen De Tomaso; een kostuumdrama. De nieuwe kleren van een dode keizer. Enfin, hij redt het wel. Geen verzamelaar zal zich zo’n kostbare en zeldzame exoot laten ontglippen. Daarna gaat het verhaal weer als een nachtkaars uit.

Iets anders ligt de situatie bij de in 1961 overleden reünist Borgward, het merk van de charmante Isabella. Nu ook Chinees, zichtbaar Chinees. Op de IAA Frankfurt zag ik in een droevig uithoekje een Borgward-suv, de BX7. Onappetijtelijk ding; geen plaatdeel onmisbaar, geen detail authentiek. De Borgward-site bezingt met grote woorden een voltooid verleden. “We want to inspire people with the products we bring to the market in the same way that old Borgward cars continue to inspire us today.”

Schiet het een beetje op? De parkeergarages staan er niet vol mee, zal ik maar zeggen. In Duitsland zie je, vreemd genoeg, een enkele occasion opduiken. Op Mobile.de staan vier jong gebruikte BX7’S van 2018. Ik denk niet dat het storm loopt. Het is, zoals met een karakterloos gezicht, bijna onmogelijk die auto te onthouden. In China schijnt de verkoop redelijk te lopen. Daar zijn alle auto’s zo. Mijn hart breekt als ik denk aan de bak geld die in die wagens is gestoken.

En die MG – denken de Chinezen serieus dat MG-liefhebbers de polonaise dansen voor een Borgward-achtige stekkertreurwilg? Weet SAIC dan niet dat ze allemaal dood zijn? Dat de generatie van mijn kinderen (20 en 23, wellicht toekomstige autokopers) geen notie heeft van wat dat merk ooit voorstelde?

Ik huil bij het persbericht over de auto. Aiden He, President van SAIC Motor Europe: "Dit is een geweldig nieuw hoofdstuk in de historie van het iconische MG.” Iconisch – het misbruik van die term neemt hemeltergende vormen aan. Het vorige hoofdstuk beschreef de lijdensweg van Austins en de laatste Rovers met MG-logo – tsja, wat heet iconisch – en je moet heel ver terug voor dat geschiedenisboek een beetje leesbaar wordt. Ik heb ze in de jaren zeventig nog nieuw zien rijden, de schattig incontinente MG-roadstertjes die je met bloedend hart trouw bleef. Toen was de neergang overigens al begonnen met die vreselijke dikke zwarte bumpers, en de MG SV-R was begin deze eeuw een schitterende laatste, grandioos mislukte stuiptrekking. Laat dat lijk onder de groene zoden, SAIC.

Horacio Pagani en Joop Donkervoort, dat zijn helden. Ze hadden een droom, begonnen met niets, bedachten een plan en maakten het waar - ze overleefden. Hun auto’s hebben karakter; ze dragen het levende dna van hun hartstochtelijke makers. Ze zijn echt.