Op naar de vier ton!

Het magische getal 350.000 zag ik alweer een tijdje geleden voorbijkomen, vlak voor de vakantie staat de teller van onze bijna 10 jaar oude stationwagon op ruim 362.000 kilometer. Vroeger had ik het waarschijnlijk niet aangedurfd om met zo'n door de wol geverfde auto – oud hok, zo je wilt – bepakt en bezakt met vier man en kampeeruitrusting naar Midden-Italië te rijden. Maar gezien de reputatie van dit model en mijn eigen ervaringen, lig ik geen moment wakker van de aanstaande vakantietrip, al krijgt de Grijze Dame voor de zekerheid nog wel even een onderhoudsbeurtje... Bijna € 1.000 en even slikken verder, kunnen we met een gerust hart op stap. Het enige waarover ik me zorgen maak, zijn de caravanrijders die een vlotte rit over de diverse bergpassen in de weg kunnen staan maar over de betrouwbaarheid van onze dikke diesel maak ik me niet druk. Tja, een trouwe partner is nooit weg. Aan de andere kant is het natuurlijk geen garantie voor een gelukkige en langdurige relatie. Dat kunnen vele overspelplegers, gebukt onder alimentatielasten en de midlifecrisis, vast en zeker beamen. En inderdaad, hoewel ze me nog nooit heeft laten staan, begin ik me na vijf jaar samenzijn toch wel een beetje te ergeren aan haar kleine onhebbelijkheden. Zo zijn er bij bepaalde toerentallen nogal wat knispertjes in het interieur te horen, klinkt de vijfcilinderdiesel in koude toestand wel érg rauw en is die regelmatig optredende roetwolk – hoe handig onder bepaalde omstandigheden ook – natuurlijk niet meer van deze tijd. Moet ik omzien naar een jonger en frisser exemplaar? Klinkt aantrekkelijk, maar scheiden doet lijden en in dit geval met name financieel. Zo'n zware roetfilterloze diesel (nee, een retrofitfilter is niet verkrijgbaar!) die veel Duitse steden niet meer in mag, een vermogen aan wegenbelasting kost en niet superzuinig met brandstof omspringt, wil immers niemand nog hebben. Kortom, de restwaarde is hopeloos, en bovendien: wat is het alternatief? Twee weken en zo'n 4.000 zorgeloze kilometers later heb ik het antwoord. Want ondanks volle bepakking en dakkoffer passeren we op bergwegen moeiteloos de voortsukkelende caravanrijders en wordt op de autobahn de 180 km/h nog steeds moeiteloos gehaald (en heeft ze nog genoeg adem over). Verder zitten de leren zetels zelfs na een dagtrip van1.475 kilometer nog vorstelijk, schept de klimaatregeling ook bij een buitentemperatuur van 41 graden een behaaglijk microklimaat voor de inzittenden en houdt de niveauregeling de boel continu netjes recht. En gedurende de gehele reis staat de naald van de koelvloeistoftemperatuurmeter stoïcijns iets onder het midden; op steile bergpassen, in de file en ook tijdens plotselinge stops bij tolstations. Olieverbruik? Op de totale reis minder dan een kwartliter. Kortom, deze schijnbaar onverslijtbare kar mag nog even blijven. U zei: "En de slooppremie dan? Ik zeg: "Wat?" U zegt: "Duizend euro!" Ik zeg: "Ha, ha, ha!" Op naar de vier ton!