Nostalgisch dilemma

Drie maanden nadat we geacht werden om thuis te gaan werken, had ik goede moed dat er vroeg of laat wel weer een keer een moment zou komen dat we weer op kantoor zouden moeten verschijnen. Mijn vorige auto moest de deur uit, die werd me vanwege de kilometerstand wat te spannend. Het was misschien op dat moment nog niet per se nodig, maar ik besloot op zoek te gaan naar een auto waar ik (als het eenmaal weer zover zou zijn) lekker kilometers kon gaan maken. Ik woon op pakweg 100 kilometer van kantoor, dus het moest vooral comfortabel, zuinig en het liefst ook een beetje modern zijn. Er bleek begin deze zomer - niet geheel verrassend - weinig vraag te zijn naar kilometervreters en zo kwam er voor een prima prijs een Audi A4 (B8) voor de deur te staan. En nee, niet zo één met een bovengemiddelde voorliefde voor motorolie. Gewoon een prima ding, in een goed onderhouden staat, met alle gemakken die ik wens. Het is alles behalve een liefhebbersauto, maar ik vind ‘m er goed uitzien, hij rijdt als een zonnetje en hij voldoet aan de gestelde eisen.

Je voelt ‘m misschien al een beetje; ik praat m’n keuze goed. Ik zal ruiterlijk toegeven dat m’n verwachtingen rond een terugkeer naar het ‘normaal’ lichtelijk naïef was. Inmiddels zijn we namelijk zes maanden verder en ben ik in de tussentijd welgeteld drie keer op en neer naar kantoor gegaan. De meeste privékilometers maakte ik vlak na de aanschaf in de zomer, toen we nog een beetje op pad mochten. Echt een naam mag dat echter niet hebben. Daarna werd het alleen nog maar minder. Op kantoor werken zit er voorlopig nog niet in, maar belangrijker nog; het zal ook als dit allemaal voorbij is niet langer de norm zijn. Daar zit je dan in je thuiskantoor, met een auto voor de deur die de vaste lasten van een fijne en redelijk forse reisauto combineert met het vergaren van mos rond de wielen. Er zijn prettigere manieren om van je geld af te komen.

Maar goed, je moet denken in mogelijkheden. De grote afstand naar kantoor was voor mij voorheen een belangrijk struikelblok op weg naar een ‘liefhebbersauto’. Ik wilde immers vooral iets betrouwbaars, moderns, zuinigs en comfortabels voor die afstanden. Dat er krap een halve ton per jaar bijkwam op de teller, was ook iets dat ik een liefhebbersauto niet aan wilde doen. Nu speelt dat dus allemaal niet meer mee. Voor die privéritjes af en toe mag het ook best wat ‘enger’ en wat minder rationeel zijn. Misschien sta je daarmee vaker bij de garage, maar als je een stuk minder rijdt, valt dat wellicht wel mee. Je raadt het al: er gaan iedere week meer en meer avonduurtjes zitten in het scrollen door het soms meest obscure tweedehands aanbod. Echt gericht zoeken is er nog niet bij, simpelweg omdat er niet per se één perfecte opvolger is. Er staan denk ik wel 20 verschillende ‘onverstandige auto’s’ op het lijstje van auto’s die ik eigenlijk ooit wel eens gehad wil hebben.

Waarschijnlijk de meest aparte daarvan, is de Ford Escort Mk4. Niet eens een XR3i of een RS Turbo of zo, nee, gewoon eentje die in z'n tijd op iedere straathoek stond. Er zullen vast mensen zijn die daar een zwak voor hebben, maar ik ken ze persoonlijk niet en ik denk dat het er niet veel zijn. An sich is het natuurlijk ook een auto die altijd puur is gebleven waarvoor-ie was gemaakt: een simpel vervoersmiddel voor de massa, die zonder pardon naar de sloop ging als de koek enigszins op was. Een liefhebbersstatus bereikte-ie (op de sportieve versies en cabrio na) niet. Dat geldt wel voor meer auto’s uit die tijd die je toen overal zag. De Escortjes, de Kadettjes, de 309’s, ze zijn bijna allemaal verdwenen. Dat doet me pijn. Daar zit het ‘m voor mij in; pure nostalgie. Ik groeide namelijk op op de achterbank van zo’n Escort. Die van ons ging ook naar de sloop, toen-ie pas een jaar of acht oud was. Het was duidelijk geen geweldige auto, maar het verscheurde m’n jonge autohart dat z’n tijd er plots op zat. Het was de eerste auto die ik samen met m’n vader waste, waarmee we samen naar de Autorai gingen, die voor de tent stond op de camping, waar m’n moeder me soms mee naar school bracht als het regende. Die auto vergeet je nooit meer.

En zo betrap ik me erop dat ik plots zit te zoeken naar een basale Escort Mk4. Ik heb er welgeteld drie gevonden. Eentje heeft bijna dezelfde kleur als die van ons, is hetzelfde uitgevoerd en is van hetzelfde bouwjaar. De roestduivel heeft ‘m ook al gevonden en de teller met z’n vijf cijfers geeft geen enkele indicatie van wat er stiekem al mee gereden is. De prestaties van de 1.3 zijn niet om over naar huis te schrijven en het lot van onze Escort biedt ook al erg weinig hoop als het aankomt op de betrouwbaarheid. Het feit dat-ie voor een appel en een ei met een tijdje apk erop op te halen is, terwijl het één van de weinigen is die momenteel te koop staan, geeft ook wel aan dat inderdaad werkelijk niemand hierop zit te wachten. Ik eigenlijk ook niet, er is geen rationele vezel in mijn lichaam die de aanschaf van die Escort kan verdedigen. Het zou puur en alleen om de nostalgie gaan. Maar of dat gevoel sterk genoeg is? Wie weet, puur voor een paar maandjes of zo. Wie weet helpt het wegdoen van de A4 me hoe dan ook om wat sneller bij een ander spaardoel te komen. Twee auto’s na de Escort kwam er namelijk een Citroën DS op de oprit te staan bij ons thuis. En ja, die staat stiekem ook op het lijstje. Iets begrijpelijker, toch?