Motor vs auto: vergeet 't maar...oh ja?

Dat het zo kort na het eerdere weblog van Stéphan gebeurde was puur toeval. De komst van déze auto stond volledig los van de videodag met de SLS AMG waarmee Stéphan eerder de strijd tegen een motorrijder aanging en ik zocht de situatie ook echt niet op. Net als bij de SLS hadden we deze ook auto relatief kort. Er was alle ruimte voor fotografie, maar een uitgebreide testsessie op de Autobahn zat er echter niet in. Evengoed konden we al veel meer doen dan normaal het geval is met auto's van dit kaliber, dus klagen deed ik zeker niet. Naar mijn mening is het in praktijk(!) de op een na snelste productie-auto ter wereld die je op dit moment kunt kopen. Getunede modellen vallen even af en kanonnen als een Koenigsegg CCX, Caterham R500 of Ariel Atom zijn na herhaalde pogingen op een brede lap asfalt misschien sneller op 100 (of 200) kilometer per uur te krijgen, maar de combinatie van een handgeschakelde auto met achterwielaandrijving maakt het simpelweg onmogelijk deze truc keer op keer perfect te herhalen bij een onverwachte stoplichtsprint op een smalle weg. Dan weer te veel gas, dan weer te weinig, je schakelt fout, enzovoort. De Veyron ja, die doet het inderdaad sneller en ook nog twintig keer achter elkaar als het moet. Deze auto is dan een goede tweede (of zou een LP670-4 SV toch sneller zijn dan deze?) want ook hij flikt het letterlijk iedere keer dat je het verlangt. Automaat en vierwielaandrijving zijn in dit geval ideaal. De dag ervoor vertelde de GPS nog dat hij na 3,28 seconden op 100 km/h zit en na 11,04 seconden op 200 km/h.
En dan ineens valt alles samen. Ik reed op de linkerbaan braaf met het andere verkeer mee toen de motor plotseling zeer snel achterop kwam. Ik ging naar rechts hij knalde me voorbij, waarna ik (rustig), weer naar links kon. Bij het stoplicht zo'n 700 meter verder dook hij net voor een andere auto weer naar rechts, zodat ik links naast hem kwam te staan. Mijn kennis van motoren is zeer beperkt, dus ik houd het erop dat hij léék op een Kawasaki Ninja (o.a. twee uitlaten aan weerszijden omhooglopend), maar ik geef volmondig toe dat ik het gewoon niet weet. De berijder, uiteraard gekleed in een motorpak in de kleuren van zijn apparaat, keek kort opzij, maar verder strak voor zich. Ik kende de weg goed: na het stoplicht kwam een zeer lang stuk zonder kruisingen. Bovendien was goed te zien dat de boel compleet verlaten was. Ik was er totaal niet naar op zoek, maar dit was te mooi om waar te zijn. De beslissing om het te gaan doen komt dan automatisch. Oké, rust. De juiste knoppen voor de launchcontrol aan. Wachten. De weg blijft leeg... De seconden tikken weg.... Groen. Ik verlies zeker een paar tienden omdat ik eerst de motor moet 'revven' voor ik het rempedaal loslaat. Dit omdat ik het blok niet tientallen seconden op toeren wilde houden. De brul van het blok naar 5.000 tpm geeft de motorrijder in ieder geval het laatste zetje dat hij nodig heeft, hij is al weg. Maar niet voor lang. Nog voordat er naar de tweede versnelling is geschakeld ben ik al bij. Voor de motorfiets zijn die eerste meters natuurlijk lastiger: hij heeft enkel zijn achterwiel, ik heb vierwielaandrijving. BANG, derde versnelling: het gaat onvoorstelbaar gelijk op. Ik kijk opzij en heb momentenlang vol zicht op het voorovergebogen hoofd-met-helm. Het hoogtoerige gejank van de motor overstemt het geblaas van mijn turbo's volledig. BANG, vierde versnelling: jongens, wat een klappen geeft die automaat... Nu begin ik decimeters te winnen. En meer, en meer, en meer. Op het moment dat de motor ter hoogte van mijn achterwiel komt geeft hij het op en gaat hard in de ankers. Onze snelheid? Simpelweg misdadig. Ik volg logischerwijs met hard remmen. De motormuis rijdt met een veel fatsoenlijkere snelheid weer voorbij en steekt zijn duim op. Ik beantwoord zijn gebaar. Fantastisch! De adrenaline giert nog door mijn lijf. Ik realiseer me meteen dat dit zeer waarschijnlijk nooit meer zal voorkomen, alle omstandigheden waren simpelweg perfect. De auto, de weg, de stilte op die weg en de tegenstander. En het was geen kwestie van vernedering. Het was prachtstrijd tussen een motorliefhebber en zijn machtige machine tegen een van de meest brute kanonnen die je bij een autodealer kunt kopen. Voor de motorrijder moet dit ook gaaf zijn. Auto's zoek rijden doet hij waarschijnlijk praktisch iedere dag. Maar nu voor waarschijnlijk de eerste keer ooit verlóór hij een sprint van een auto. Dat is nog eens een verhaal om mee thuis te komen.