Mille Miglia

Als er één cliché opgaat over de Mille Miglia dan is het dat van 'het rijdende automuseum'. Maar cliché of niet: waar is het wel. Want de karavaan die van donderdag tot gisteren weer van Brescia naar Rome is geblazen - en weer terug - barst uit zijn voegen van de unica. Hier tref je auto's waarvan je alleen maar hebt gehoord ook daadwerkelijk aan. Prototypes van obscure Italiaanse fabrikantjes; Iconische GT's met uniek carrozzeria-koetswerk en vooroorlogse one-offs. Want het mooiste is: ze worden er gebruikt worden waarvoor ze gebruikt moeten worden: rijden. En hard ook. Geweldig is dat. Maar er is ook een nadeel. De hoge naam die het evenement heeft, trekt ook levensgevaarlijke gekken. Het lukt de organisatie allang niet meer om de Rolex-elite buiten de deur te houden. En geïnfiltreerd door exponenten van het nieuwe geld, dreigt het gezellige karakter van de rit nu te bezwijken.

Een paar keer stond ik zelf langs de kant om het exotische deelnemersveld voorbij te zien komen. Eén keer reed ik zelf mee. Niet in een bijzondere Bandini, Cisitalia of Maserati, maar in de bescheiden bezemwagen van een Nederlands team dat met een vooroorlogse 'Astoni-Martini' was ingeloot. Toen viel het me pas echt op dat het vooral de overstelpende hoeveelheid van dat soort bezemwagens, volgauto's, pers en bezoekers-voertuigen is dat voor gevaren zorgt. Meerdere keren zag ik het voor mijn neus gebeuren dat een Porsche Cayenne Turbo met opzichtige teamcar-bestickering op het laatste moment voor een haarspeldbocht nét nog even voor een vooroorlogs Bugatti'tje prikte om daarop vól in de remmen te duiken. Als je daar rijdt met je kabelremmetjes en trommels met de doorsnede van een rijksdaalder kun je het wel vergeten. Meestal gaat het goed. Soms gaat het fout. Het jaar dat ik meereed kukelde een Amerikaanse deelnemer met zijn vooroorlogse Alfa – en zijn dochter die navigeerde – een ravijn in. Auto en inzittenden overleefden de val niet.

De organisatie van de Mille Miglia lag vorig jaar voor het eerst sinds decennia in de handen van een nieuwe club. De eerste aankondiging die zij maakten was dat het evenement verder moest groeien. Nog meer auto's, nog meer deelnemers. Het risico is dat de Mille Miglia daarmee aan zijn eigen succes ten onder gaat. Kwaliteit-kwantiteit. Maar wie de rally voor de eerste keer voorbij ziet komen, zál op de eerste plaats al gegrepen worden door de overstelpende hoeveelheid auto's. Als je langs de kant staat duurt het letterlijk uren voordat het hele circus voorbij is getrokken. Mijn suggestie is dan ook om niet de regels voor deelnemende auto's verder te verscherpen, maar juist die van de volgauto's. Stel een leeftijdslimiet in, net zoals die voor de deelnemersauto's geldt. Wordt de sfeer alleen maar beter van, en een stuk minder gevaarlijk bovendien. Ben benieuwd hoe Premier Balkenende daarover denkt als hij terugkeert van zijn deelname dit jaar naast Gijs van Lennep.