Mijn Peusje

Menig bezitter van een 'mindere' auto droomt van kostbaar en exclusief blik. Gelukkig, want daar verdien ik dan weer dankbaar de kost mee. Maar zelf hoef ik niet altijd zo nodig. Steeds als ik weer in zo'n ding zit wat ongeveer hetzelfde kost als mijn hele huis, dan probeer ik me voor te stellen hoe het moet zijn om hiervoor zelf de rekeningen te moeten ophoesten. Oké, ik geniet met volle teugen van al dat geweld, maar de toeters en bellen worden mij wel eens te veel. Het psychedelische gepiep als ik even – tijdens manoeuvreren – mijn gordel niet draag, de radio die vanzelf harder gaat als ik harder rij, die portieren die vanzelf op slot gaan, alleen omdat dat volk aan de overkant van de oceaan bang is voor zijn eigen schaduw. Daarom heb ik zelf een Peugeot 205 1.4 Junior uit 1989. Niet zo'n door brommerjochies verkracht nep-GTI-tje. Nee, een echte. Van een oud mannetje geweest en altijd binnen gestaan. De schoonopa van een collega overleed begin dit jaar en liet deze auto achter; ik kocht hem voor een prikkie, met 65.000 kilometers op de teller, geen spatje roest en een puntgaaf interieur. Toegegeven; meestal rijdt mijn vrouw er mee. Ik moet immers nieuwe auto's testen. Maar mijn meisje is ook gek op auto's, en als ik 's avonds thuiskom is haar eerste vraag wat ik bij me heb, en als het antwoord haar bevalt, is de tweede vraag waar de sleutels zijn. En terwijl zij in een Corvette de straat uit buldert, lonk ik naar ons Peugeotje.