Merkgevoel

Rijdt een Ford nog als een echte Ford, een BMW nog als een echte BMW? Je zou ervaringsdeskundigen een blinddoektest moeten laten doen en dat is op de bestuurdersstoel wat lastig. Mij lukt het steeds minder nieuwe auto's op die merkgebonden vingerafdruk te betrappen. Het lijkt me uitgesloten dat ik als bestuurder een nieuwe Astra op grond van zijn rijeigenschappen blind als Opel zou herkennen. Waarschijnlijk zou ik zeggen: prima zo, bovengemiddeld goed, it could be any car.
Rijden doen nieuwe auto's onder normale omstandigheden bijna allemaal even strak en scherp. Het grensbereik waarin de echte rij-ijzers het verschil maken is toch alleen voor gevorderden weggelegd. Het is logisch dat de merkentrouw verleden tijd is. Dat BMW's op handling hoog scoren lijkt me duidelijk, maar de gemiddelde BMW-rijder die overstapt op een V40 voelt geen verschil van dag en nacht qua stuurgevoel; die Volvo staat zijn man. Het lijkt verdorie wel een BMW, zei ik thuis. Dat zegt alles. Die nieuwe Lexus IS kijk je de bocht door, meesterlijk.
Het plaatst de fabrikanten in een lastige positie waar het aankomt op de juiste woorden voor het merkgevoel. Is het daarom dat je ze zo op hun dna ziet hameren? Ik denk het; ze bezingen een verloren paradijs. Een kleine bloemlezing. "De compleet nieuwe Golf is bovenal een echte Golf. Dat betekent: topkwaliteit, comfort en veelzijdigheid". "De alom geprezen rij-eigenschappen van de Focus zijn nu beter dan ooit". "Zoals het een échte Alfa Romeo betaamt, is de MiTo compromisloos op het gebied van wegligging, controle en rijplezier". BMW over de 3-serie: "Als geen andere auto belichaamt deze modelserie het begrip sportsedan". Zie de folderschrijvers worstelen met de waarheid dat het rijgedrag van auto's steeds inwisselbaarder wordt. Het eigen dna blijft beperkt tot de vorm van de grille of een Hoffmeisterknik. Dat krijg je met technische vooruitgang. De expertise democratiseert zo snel dat op een goede dag iedereen bij is. Let op mijn woorden: de volgende Prius stuurt als een scheermes.