Meer rubber, minder alu!

De gemiddelde velg had in 1990 een diameter van 14 of 15 inch. Ik wist toen nog niet hoe dankbaar ik mocht zijn voor die bescheidenheid. Zo'n klein wiel gaf ruimte voor banden met hoge bolle wangen die bij inparkeren mooi als stootkussens en beschermlaag voor staal en aluminium konden dienen. Het spul bleef dus heel.

Dat werd anders toen de sportvelg van proletentotem tot maatschappelijk aanvaardbaar stukje zelfexpressie transformeerde. Ook beschaafde mensen wilden het voortaan groot en dik. Langzaam kropen we naar 16, 17 en 18 inch, met uitschieters naar twintig en erger. De wang werd steeds lager, de auto zelf steeds breder, de velg de pannenkoek die uit de band sprong als een cake uit een bakvorm. Sindsdien heb je als inparkeerder een probleem.

De eerste auto die me op de zenuwen begon te werken was de 850R met zijn 17-inch Volan-velgen. In de straat waar ik toen woonde moest ik alle zeilen bijzetten om die schoonheden schaafvrij te houden, maar om de zoveel tijd tikte ik met mijn stomme kop natuurlijk toch zo'n gruwelijke trottoirband aan. Met de regelmaat van de klok dokte ik 600 euro bij de velgenboer om ze weer strak te krijgen.

Dat is niets in vergelijking met het velgendrama van vandaag. Ik krijg auto's mee die ik niet door de wasstraat durf te halen, niet langs trottoirs durf te parkeren. Wielen? Complete alupannenkoeken zijn het in een ring van weerloos dunne randjes rubber, als tanden in een kakement met wijkend tandvlees. Het ergste is dat ze die dingen tegenwoordig vaak een kleurtje geven, waardoor de littekens nog zichtbaarder je jongensdroom ontsieren. Onvoorstelbaar hoeveel liefhebbers vrijwillig dat schavot betreden. De kopers, u en ik, zijn ezels die zich tot in lengte van dagen aan dezelfde steen stoten, slaven van schoonheid. Stop die trend. Meer rubber, minder alu!