Lemmingen

Er zijn drie dingen die je nooit moet doen. Scheiden. Verhuizen. Op vakantie gaan. Op scheiden na doe ik ze dezer dagen alledrie.

Morgen naar Frankrijk; vandaag al de pest in. Twee dagen inpakleed voor twee weken vrijheid. Continu autostress op een moment dat je apathisch op je rug zou moeten liggen.

Ik moet het oliepeil van de Volvo controleren. Net in de schuur geweest: geen olie meer. Wat moest er ook weer in? Staat vast in het instructieboekje. Maar waar is dat gebleven? Door mijn vrouw uit de auto gehaald omdat ze dashboardkastjes liever volpropt met haar eigen drop, mascara, zonnebrillen (meervoud, ja) en pepermuntjes. Wáááááár is het instructieboekje, schreeuw ik vanuit het trappenhuis naar boven, waar ze bezig is de wanstaltig grote koffers in te pakken die de Volvo in zijn eentje niet gaat trekken. Geen antwoord natuurlijk. Als ze het al weet gaat ze het voor straf lekker niet meer zeggen omdat ze vindt dat ik de verkeerde toon heb aangeslagen. Wacht eens: het type olie staat toch op het kaartje dat ze bij de dealer na een beurt aan je richtingaanwijzer hangen? Vast, maar dat kaartje is helaas verdwenen.

Goed, bel ik de dealer straks wel even. Intussen eerst maar eens de bandenspanning controleren. Wordt nog een halve wereldreis. Pas het vierde tankstation beschikt over een werkende pomp. Tegen die tijd zijn de banden al bloedheet, terwijl ik altijd heb geleerd dat je je bandenspanning controleert met koude banden.

Kaarten? Niet meer nodig. Mijn nieuwe Nokia heeft immers navigatie. Helaas moet ik die, helemaal vergeten, activeren met een code. De code heb ik ergens veilig weggestopt, net voor de laatste grote opruiming van mijn studeerkamer. Laat maar. Met kaarten gaat het ook. Waar zijn de kaarten trouwens? Dat weet zij. Alleen krijg ik van haar vandaag geen antwoord meer. Zij propt de Volvo vol en zwijgt verbeten.

Weet u wat ik ook zo haat? Bijrijder zijn in een vakantie-auto. Zit je, benen ingeklemd tussen AH-tassen vol maagzuurstimulerend eet- en drinkbaars, urenlang je nageslacht op de achterbank te bedienen. Mag ik een toffee? Mag ik een Roosvicee? Een kadetje? En je weigert ze niks hè? Als ze hun kop maar houden. Eén ding staat vast: alleen al daarom rijd ik die 700 kilometer morgen tot de laatste millimeter zelf. Om niet de ober uit te hoeven hangen.

Morgen Frankrijk! Croissants, goed glas op het terras, ons bloedeigen terras, zonovergoten. Forget it: Het weer is er net zo belazerd als bij ons. En de croissants bij ons zijn net zo goed. Gelukkig hebben we in de Bourgogne wel een heel fijn huis, gehuurd voor een bedrag waarvoor ik met het hele nest een maand op een Thais strand had kunnen bakken.

Dan nu het grote raadsel. Tienduizenden Nederlandse automobilisten, mannen en vrouwen, voelen zich vandaag minstens zo beroerd als ik. Bijna allemaal zien we vandaag of morgen in dat we volstrekte idioten zijn. Toch rijden we morgen allemaal in onze volgepakte Volvo's van de regen naar de drup. En wij maar lachen om de lemmingen.

Aan de thuisblijvers dan ook een welgemeend advies: blijf waar je bent! Verkoop je auto, sla voldoende drank in, verschans je thuis en slaap de rest van je vakantie met je kop onder de dekens elke dag tot twee uur uit. En kijk vooral niet naar buiten.