Lang leve de Auris!

Tegenwoordig heb ik af en toe van die momenten dat ik weemoedig terugdenk aan hoe mooi het vroeger wel niet was: Ajax dat PSV nog een weerwoord kon bieden in de Eredivisie (of hoe de gedevalueerde competitie tussen PSV, Ajax en een aantal noodlijdende clubs tegenwoordig ook heet), geen Paris Hilton die bekend is om het nietsdoen en geen EuroNCAP die autofabrikanten dwingt auto's vol te proppen met van die pokkepiepjes. Maar vooral: de tijd dat Toyota's nog van die heerlijk deprimerende grauwe hokken waren. Ik begon me de laatste tijd een beetje vervreemd te voelen, omdat Toyota ineens met allerlei mooie modellen op de proppen komt. Niet alleen luxedivisie Lexus stal de show in Detroit met de IS-F en LF-A concept cars, ook Toyota zelf deed een duit in het zakje met de FT-HS, een hybride sportwagen. Ik begon me zorgen te maken, want ik had altijd een beetje een hekel aan de perfectie van Toyota's. Superbetrouwbaar, waardevast, zuinig, doordacht... Het gebrek aan echte minpunten maakte de auto's van het Japanse merk altijd tot een grote frustratie voor mij als liefhebber van de underdog. Auto's met kleine onhebbelijkheden spreken me aan, net als die beroemde moedervlek Cindy Crawford tot zo'n mooie vrouw maakt. Ik kon Toyota's vroeger altijd mooi negeren vanwege de interieurs die alle levenskracht uit je wegzogen, maar ook dat is er tegenwoordig niet meer bij. Maar gelukkig is er nu de Auris, een heerlijke 'old-skool' Toyota. In plaats van het beloofde 'spannende, sportieve design' blinkt de auto weer uit in grauwheid. Zet de auto naast een Honda Civic en het is alsof je een T-Ford naast een ruimteschip zet. Een Auris is niet een auto waar je op zondagochtend lekker mee over binnenweggetjes gaat racen. Nee, je grijze Auris koop je om braaf op elke druilerige zondag naar je schoonmoeder te tuffen, omdat je saaie vriendin anders de rest van de week met een chagrijnig gezicht nadrukkelijk aan de andere kant van het tweepersoonsbed ligt. Als je roert in je slappe koffie met een droog kaakje en met een verkrampte mond lacht om de zoveelste flauwe grap van je schoonvader, denk je weemoedig aan de met passie ontworpen Italiaanse auto's die zelfs een bezoek aan de meest uitgedroogde schoonmoeder tot een waar feest maken. De enige lol die een Auris-bezitter kan hebben is het lachen om al die bezitters van Franse en Italiaanse auto's die ook tegenwoordig nog steeds lopen te vloeken en te tieren op de vluchtstrook als de elektronica van hun temperamentvolle voertuig er weer eens om duistere redenen de brui aan geeft. Toyota rukt steeds verder op, maar in de compacte klasse zal de opmars denk ik met de komst van de Auris even stokken. Misschien jammer dat dé perfecte auto nog steeds niet bestaat, maar voor mij als liefhebber van imperfectie een zegen. Lang leve de Auris!