Lancialiefde (2)

Er hebben zich de nodige mutaties voltrokken in het wagenpark alhier. De Bond Equipe was al verkocht, de GTM Coupe staat nog steeds te koop – en lijkt nog altijd onverkoopbaar – terwijl de Lancia Kappa Coupé nu plotseling ook weg is. Dan is er nog een Wolseley under construction die deze zomer af had moeten zijn terwijl 'ie dat nog steeds niet is. Dit alles betekent dus dat de familie Booij nu is aangewezen op een Mini Van. Die babyblauwe hoestbui op wielen is weliswaar zojuist voorzien van nieuwe bandjes en uitlaat – geschikt voor vervoer van meer dan twee personen vormt 'ie echter niet. En dat betekent dat ik weer naarstig op zoek ben naar iets nieuws. Het voelt als een aderlating dat er nu weer ruimte is, maar tegelijkertijd kriebelt het gruwelijk om weer iets te kopen. Alleen: wat?

Geloof het of niet: ik ben verslingerd geraakt aan Lancia. Die merkwaardige combi van gedistingeerdheid en sportiviteit waar in mijn ogen bar weinig merken aan kunnen tippen: Lancia heeft het. Zelfs de Kappa. Ik kreeg er alleen een beetje genoeg van om elke keer tig liter RON 98 door de tank te laten spoelen, vandaar. Maar nu zit ik dus weer te denken aan een ander, dit keer een wat economischer model. Een Ypsilonnetje is al door m'n hoofd geschoten maar ik geloof toch niet dat die 't moet worden: toch te modern. En te gewoontjes bovendien.

De rationalist in mij lijkt het allang te hebben opgegeven. Want natuurlijk zou het veel verstandiger zijn om zo'n eigentijds bromtolletje te kopen. Maar een klassieker of semi-klassieker lonkt. Niet te groot, maar dus wel met achterbank(je). Zelf dacht ik gelijk aan de Beta. Zo'n Coupé is natuurlijk een heel mooi autootje, maar ook de langere HPE vind ik niet gek. Een collega probeert mij daar echter voor te behoeden. Hij wist me zelfs te vertellen dat de bouwkwaliteit van die auto's dusdanig slecht was dat de importeur zélf de meeste exemplaren in de jaren tachtig al heeft opgekocht en laten schredderen. Dit alles in een poging om de ergste roestplekken in het Lancia-imago van toen een halt toe te roepen. Dat schept weinig vertrouwen. Fulvia's schijnen beter te zijn, maar die zijn ook weer een stapje ouder en daardoor misschien minder geschikt voor dagelijks gebruik. Aan de andere kant: een coupeetje van dat type is natuurlijk wel weer een héél fraai vierwielertje, en de techniek is tenminste overzichtelijk. En dan is er nog de wat grotere en chiquere Flavia en de latere 2000. Vlakbij mijn huis stond er tijdenlang eentje die dagelijks leek te worden gebruikt, maar die is nu ook verdwenen. Misschien wel naar de sloperij.

Wat is nu toch wijsheid? Of laat ik het zo zeggen: wat is het minst dom? Want wie nu denkt dat het allemáál ouwe rommel is, hoeft niet te reageren. Diep in mijn hart weet ik dat natuurlijk ook wel.